Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δεν είναι εύκολη. Διάφορες μελέτες τις τελευταίες δεκαετίες μας δίνουν αντικρουόμενα αποτελέσματα και σαφής αιτιολογική συσχέτιση δεν έχει αποδειχθεί. Αυτό σημαίνει, ότι ασθενείς με ημικρανία δεν έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν Σακχαρώδη Διαβήτη (ΣΔ), καθώς και ότι ασθενείς με ΣΔ δεν έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να υποφέρουν από ημικρανία.
Γιατί όμως, τότε, προκύπτει το ερώτημα της συννοσηρότητας και γιατί προκαλεί την επιστημονική έρευνα;

Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως ο ΣΔ επηρεάζει τα αγγεία, μπορεί να προσβάλλει το νευρικό σύστημα και οδηγεί τον ασθενή σε αλλαγές στον τρόπο ζωής του, αλλοιώνοντας την ποιότητα της καθημερινότητάς του. Οι τρεις παραπάνω παράγοντες μπορούν δυνητικά να συσχετισθούν με την παθοφυσιολογία της ημικρανίας. Η έρευνα μάλιστα επεκτείνεται σε γενετικό επίπεδο με τη διερεύνηση πιθανής γονιδιακής συσχέτισης των δύο νόσων, χωρίς όμως και πάλι να υπάρχουν εύκολες και σαφείς απαντήσεις.

Εντούτοις, έξω από το εργαστήριο υπάρχει η πραγματική ζωή. Στην απλή καθημερινότητα συναντάμε συχνά άτομα με ημικρανία που γνωρίζουν πως η έλλειψη τροφής και κατά συνέπεια τα χαμηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα μπορεί να πυροδοτήσουν μια κρίση. Άλλοι ξέρουν πως η κατανάλωση τροφών πλούσιων σε υδατάνθρακες μπορεί να τους κάνει να υποφέρουν. Η διατήρηση κατά συνέπεια σταθερών επιπέδων γλυκόζης στο αίμα είναι σωτήρια για αρκετούς ημικρανικούς ασθενείς. Προφανώς, υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες είναι αδύνατη η εν λόγω ισορροπία, όπως για παράδειγμα η αδυναμία λήψης τροφής κατά τη διάρκεια μιας ημικρανίας ή η αποφυγή λήψης τροφής μετά από ιατρική οδηγία προ χειρουργείου. Στις περιπτώσεις αυτές η αναπλήρωση υγρών, πάντα μετά από συνεννόηση με το γιατρό, με ισότονα ενεργειακά ποτά για παράδειγμα, ίσως βοηθήσει. Για τους ασθενείς με ΣΔ και ημικρανία, ο στόχος είναι η έγκαιρη, κατά το δυνατόν γρηγορότερη και αποτελεσματική αντιμετώπιση του άλγους, ώστε να αποφύγουμε το stress στον οργανισμό από την απότομη μεταβολή των επιπέδων γλυκόζης.