Συνέντευξη στην Εύα Ντελιδάκη
«Έχω φωτογραφίσει σε χειρουργεία, νεκροταφεία…. σε όλα τα φοβιστικά σημεία που μπορείτε να φανταστείτε! Και τα έχω απενοχοποιήσει ψυχολογικά. Μέχρι που το διασκεδάζω»
Ποιο θεωρείς καθοριστικό γεγονός στη ζωή σου που σου «ξύπνησε» το μικρόβιο της φωτογραφίας?
Η μητέρα μου ήταν η Αλίκη Γεωργούλη, η ηθοποιός. Έτσι από μικρός είχα επαφές με ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου. Έτσι το ‘87 πήγα και σπούδασα φωτογραφία στο Λονδίνο. Από το ‘91 ξεκίνησα να δουλεύω στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ χωρίς να ξέρω στην ουσία τι θα μου έφερνε το μέλλον. Ξεκίνησα να φωτογραφίζω μπαρ, εστιατόρια και μπουκαλάκια με κολόνιες.
Αλλά φαίνεται ότι τους άρεσε η δουλειά μου και άρχισαν να μου δίνουν πιο προσωποκεντρικά θέματα . Ξεκίνησα να δουλεύω και στο ΚΛΙΚ , παντρεύτηκα την Μανίνα Ζουμπουλάκη δημοσιογράφο , δουλεύαμε μαζί, έκανα πορτραίτα , έκανα μόδες , ταξίδια, και η ίδια μου η δουλειά, με γύρισε από εκεί που ξεκίνησα!
Δηλαδή τον χώρο που είχα και μικρότερος επαφή , δηλαδή τον καλλιτεχνικό.
Υπήρξε κάποιος άνθρωπος που σε ενέπνευσε?
Πριν σπουδάσω εμπνεύστηκα από τον Γιώργο τον Αρβανίτη τον σκηνοθέτη του Αγγελόπουλου που είχε και σχέση τότε με την μητέρα μου. Αυτός ήταν η αφορμή που ξεκίνησα να τραβάω φωτογραφίες . Οφείλω πολλά και στον Τάσο Βρεττό , ο οποίος με άφηνε να πηγαίνω στις φωτογραφήσεις όταν πρωτοξεκίνησα και να παρακολουθώ ως βοηθός.
Οι συναναστροφές σου με τόσους καλλιτέχνες και πολλούς άλλους από διάφορους χώρους , σε επηρέασαν στην καθημερινότητά σου? Άλλαξες πράγματα ή πεποιθήσεις?
Είκοσι τρία χρόνια που δουλεύω τώρα, η καθημερινότητά μου έχει άμεση επαφή με τους ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου , πολιτικούς, αθλητές ….Η κάθε δουλειά που κάνω είναι μοναδική και ξεχωριστή. Μέσα από την δουλειά μου έφτιαξα ένα είδος ζωής που μου άρεσε από μικρός. Συναναστράφηκα με ανθρώπους που έχουν παραξενιές που μου άρεσαν, μέσα από την αναρχία ,την πολυπλοκότητα και την τρέλα. Συστατικό που υπάρχει στο χώρο έτσι ή αλλιώς και που φυσικά λατρεύω.
Το βασικότερο που έμαθα είναι να είμαι συνεπής. Να έχω υπομονή, και να αντιμετωπίζω κάθε άνθρωπο που έχω μπροστά στον φακό μου, ως μοναδικό.
Ήμουν ο φωτογράφος που έκανε τις πρώτες φωτογραφίσεις στον Μιχάλη Χατζηγιάννη και άλλων… Το καλό με μένα όταν ακούστηκε το όνομα μου ήταν η χρυσή εποχή των φωτογραφικών παραγωγών. Οπότε ωφελήθηκα από όλες τις πλευρές !
Φάνηκα γουρλής για πολλούς στα πρώτα τους βήματα !
Με την υγεία τι σχέση έχεις? Φοβάσαι, προσέχεις?
Το ‘95 έχασα την μάνα μου την οποία λάτρευα, από καρκίνο. Και το’ 96 πέρασα και εγώ μια περιπέτεια με καρκίνο. Δηλαδή 1 χρόνο μετά . Θύμωσα πολύ.
Έχω καταλάβει ότι μπορείς να νικήσεις τις αρρώστιες αν τις προλάβεις, καθώς και ότι μπορείς και να τις θεραπεύσεις.
Πρόσφατα ένας πολύ καλός μου φίλος πέρασε μια περιπέτεια με την υγεία του, το οποίο μου ξύπνησε την πεποίθηση για το πόσο εύκολο είναι από την μια στιγμή στην άλλη να βρεθείς σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Και το σπουδαιότερο μάθημα που πήρα από αυτόν είναι, πως ό,τι και να μας συμβεί πρέπει να το γλεντάμε.
Γι’ αυτό σ’ όλη μου την ζωή αποφάσισα να είμαι χαρούμενος και προσπαθώ να το μεταδίδω.
Βοήθησες πολύ στην εκστρατεία για την ενημέρωση γύρω από τον διαβήτη! Και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Τι σου πρόσφερε αυτή η εμπειρία? Ήταν πρώτη φορά που έκανες κάτι τέτοιο?
Μου ζητήθηκε να αναλάβω να φωτογραφήσω επώνυμους για την δημιουργία ενός Λευκώματος που θα στηρίξει την εκστρατεία για την ενημέρωση γύρω από την πρόληψη και αντιμετώπιση του διαβήτη. Και το έκανα με μεγάλη χαρά. Στην πορεία εκμεταλλεύτηκα τις γνωριμίες που είχα από τον χώρο, ώστε να στηρίξω αυτήν την πρωτοβουλία και να έρθουν 30 άτομα να φωτογραφηθούν. Πιστεύω ότι ήταν κάτι μοναδικό που θα βοηθήσει αποτελεσματικά όλο τον κόσμο! Μακάρι να συνεχιστεί και να γίνει θεσμός.
Άκουσα ότι η διατροφή παίζει σπουδαίο ρόλο
Εγώ υπήρξα πολύ παχουλός μέχρι την β λυκείου. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν πάει άλλο και το έραψα . Η μητέρα μου έκλαιγε που με έβλεπε να είμαι χοντρούλης. Έκτοτε παλεύω πάντα με τις ορέξεις μου αλλά νομίζω ότι αφού έκλεισα τα 40 όλα σταθεροποιήθηκαν.
Μετά από άσχημες εμπειρίες που είχα με θέματα υγείας μπορώ να εξομολογηθώ ότι είμαι «φοβισμένος».
Ως Υδροχόος ακόμη και ένα σπυράκι να δω,.θα πάει το μυαλό μου στο κακό αλλά στον γιατρό δεν θα πάω αμέσως.
Γι αυτό θαυμάζω όσους ανθρώπους ακολουθούν την πρόληψη.
Και χαρούμενος όμως έχεις αποφασίσει να είσαι και να μεταμορφώνεις τους πάντες στον καλύτερό τους εαυτό! Σού έρχονται και «καταθλιπτικοί» για φωτογράφιση? Εννοώ λόγω της κρίσης!
Με βάση όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη ζωή μας, καθημερινά συναντώ ανθρώπους ευαίσθητους που στη συνέχεια έχουν οδηγηθεί στην κατάθλιψη.
Πράγμα που εγώ δεν μπορώ να πω ότι σ’ εμένα …κολλάει! και πιστεύω ότι άνθρωποι που παθαίνουν εύκολα κατάθλιψη είναι άνθρωποι που προκαλούν κι άλλα προβλήματα στη ζωή τους και όχι μόνο υγείας . Είναι αλήθεια πως όλη αυτή η κατάσταση που υπάρχει έχει επηρεάσει τις φάτσες των ανθρώπων και τις δουλειές που κάνουν φωτογραφικά . Εκεί όμως είναι η μαγεία της δουλειάς. Να μπορείς ο,τιδήποτε έρθει μπροστά σου να το φωτογραφήσεις και να του βγάλεις τον πιο ιδιαίτερο και όμορφο εαυτό του!
Θέλω να παραμείνω μοντέρνος στην ματιά μου και στις εικόνες που δημιουργώ.
