Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε και φέτος διαδικτυακά το Πανευρωπαϊκό Συνέδριο Διαβήτη (European Association for the Study of Diabetes EASD 2021 Annual Meeting). Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στη διαχείριση των ενήλικων ατόμων με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 (ΣΔ1) οι οποίοι παρουσιάζουν ιδιαιτερότητες και διαφορετικές ανάγκες σε σύγκριση με εκείνες των παιδιών με ΣΔ1 ή των ενηλίκων με διαβήτη τύπου 2 (ΣΔ2). Μάλιστα, δημοσιεύθηκε κείμενο συναίνεσης που αφορά τη διάγνωση του ΣΔ1, τους στόχους, το πρόγραμμα φροντίδας, την αυτοδιαχείριση και τον τρόπο ζωής, την παρακολούθηση της γλυκόζης, τη θεραπεία με ινσουλίνη, την υπογλυκαιμία, την ψυχοκοινωνική φροντίδα, τη διαβητική κετοξέωση, τη μεταμόσχευση παγκρέατος/μεταμόσχευση νησιδίων, ειδικούς πληθυσμούς (έγκυες, μεγαλύτερες, νοσηλευόμενες) και τις μελλοντικές θεραπείες στη συγκεκριμένη ομάδα ατόμων με ΣΔ1.
Μέχρι πρόσφατα, η παχυσαρκία στα άτομα με ΣΔ1 δεν ήταν στο επίκεντρο της έρευνας ή της κλινικής διαχείρισης. Πλέον, μετά τα αποτελέσματα μελετών με τις νεότερες αντιδιαβητικές αγωγές στα άτομα με ΣΔ1, τίθεται στο επίκεντρο της πρόληψης και της καθημερινής διαχείρισης του ΣΔ1. Μελέτες με τη λιραγλουτίδη σε άτομα με ΣΔ1 έδειξαν σημαντική απώλεια βάρους (έως 5 κιλά) με μικρή, ωστόσο, αποτελεσματικότητα όσον αφορά τη μείωση της A1c (0,2%). Οι αναστολείς SGLT-2 προκαλούν και αυτοί μείωση του σωματικού βάρους, αλλά η χρήση τους σε άτομα με ΣΔ1 ενέχει τον κίνδυνο ευγλυκαιμικής διαβητικής κετοξέωσης.
Απώλεια βάρους
Η παχυσαρκία και η απώλεια βάρους αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης και για τα άτομα με ΣΔ2. Η απώλεια τουλάχιστον 15% του σωματικού βάρους θα πρέπει να αποτελέσει τον πρωταρχικό θεραπευτικό στόχο για αρκετά άτομα με ΣΔ2, σύμφωνα με μια νέα ανασκόπηση που ανακοινώθηκε στο συνέδριο.
Η απώλεια 10-15% του σωματικού βάρους μπορεί να επιτύχει ύφεση του ΣΔ2 σε άτομα με φυσιολογικό δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ), όπως έδειξαν τα αποτελέσματα της μελέτης Reversal of Type 2 Diabetes Upon Normalisation of Energy intake in the non-obese (ReTUNE). Στην ίδια μελέτη, φάνηκε ότι η απώλεια σωματικού βάρους οδήγησε σε μείωση των επιπέδων λίπους στο ήπαρ και στο πάγκρεας και αποκατάσταση της δραστηριότητας των β-παγκρεατικών κυττάρων που εκκρίνουν ινσουλίνη.
Αντιδιαβητικές θεραπείες
Τέλος, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της μελέτης TriMaster, μιας φάσης 4, πολυκεντρικής, τυχαιοποιημένης, διπλά τυφλής μελέτης, διάρκειας 12 μηνών, η οποία εξέτασε την επίδραση των τριών διαφορετικών αντιδιαβητικών κατηγοριών (πιογλιταζόνη, σιταγλιπτίνη και καναγλιφλοζίνη) σε άτομα με ΣΔ2 που δεν είχαν επιτύχει τους θεραπευτικούς στόχους και λάμβαναν θεραπεία με μετφορμίνη ή μετφορμίνη σε συνδυασμό με σουλφονυλουρία. Ενώ και τα τρία φάρμακα μείωσαν την A1c, η πιογλιταζόνη ήταν πιο αποτελεσματική στα άτομα με ΔΜΣ >30 kg/m2, ενώ η σιταγλιπτίνη ήταν πιο αποτελεσματική στα άτομα με ΔΜΣ <30 kg/m2.
Ωστόσο, στα άτομα που έλαβαν πιογλιταζόνη παρατηρήθηκε, όπως αναμένεται, αύξηση του σωματικού βάρους. Η καναγλιφλοζίνη ήταν πιο αποτελεσματική από τη σιταγλιπτίνη στη μείωση της A1c στα άτομα με εκτιμώμενο ρυθμό σπειραματικής διήθησης (eGFR) >90 mL/min/1,73m2, ενώ η σιταγλιπτίνη μείωσε περισσότερο τη A1c στα άτομα με eGFR 60-90 mL/min/1,73 m2. Τέλος, όταν τα άτομα που συμμετείχαν στη μελέτη ρωτήθηκαν για το ποιο φάρμακο προτιμούν, τα αποτελέσματα μοιράστηκαν σχεδόν ομοιόμορφα μεταξύ των τριών φαρμάκων και εξαρτήθηκαν σε σημαντικό βαθμό από το υπογλυκαιμικό αποτέλεσμα του κάθε φαρμάκου και τις ανεπιθύμητες ενέργειες του.
Συνοψίζοντας, φαίνεται ότι νέα δεδομένα έρχονται να προστεθούν στη θεραπευτική διαχείριση των ασθενών με διαβήτη με επίκεντρο το ίδιο το άτομο με διαβήτη και τις καθημερινές ανάγκες του.
Διαβάστε επίσης / Οδηγίες προστασίας των ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη από τον κορωνοϊό (Covid-19) από την ΕΔΕ
Για να ενημερωθείτε σχετικά με τις δράσεις μας μπορείτε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας στο Facebook και στο Instagram!
