Μια χειμωνιάτικη μέρα είπα να πάρω το καράβι αντί να ‘’πάρω’’ τα βουνά ως συνηθίζεται και πήγα στην Αίγινα. Δεν το είπα σε κανέναν γιατί ήμουν σίγουρη ότι δεν θα ακολουθούσε κανείς. Αφού επετεύχθη ο σκοπός του ταξιδιού μου κάθισα σε ένα εστιατόριο για το δείπνο μου, θέλοντας να ικανοποιήσω την ανάγκη μου στην οποία έχω τη μεγαλύτερη αδυναμία, ένα καλό φαγητό.
Επιλογή μου; Το ‘’Μαριδάκι’’ στο λιμάνι της Αίγινας. Λόγος; Ο άπλετος, καλά διάχυτος φωτισμός του. Μου έκανε εντύπωση η διαύγεια του χώρου, όπου μέσα από έναν οικείο- ομολογουμένως- διάκοσμο, άκρως καλοκαιρινό, κρατούσε γερά την ταυτότητά του μες στο χειμωνιάτικο τοπίο.
Κάθομαι. Με κοιτούσαν κάπως περίεργα. Ένας ευγενής ‘’κλασικός’’ σερβιτόρος με προσέγγισε ρωτώντας με αν θα είμαι μόνη για να στρώσει τα ανάλογα σερβίτσια. Το όνομά του Μιχάλης. Προς στιγμήν, συρρικνώθηκα, δεν ξέρω γιατί. Χαμογελάω από αμηχανία. Ένιωσα σαν τη βασίλισσα Αικατερίνη που απλά θα ‘’πάρει’’ το δείπνο της. Σκέφτηκα ότι η θάλασσα μέσα μου θα ήταν η καλύτερη επιλογή, λόγω της ώρας.
Ο κατάλογος ήταν στις παλάμες μου. Έχοντας μπερδευτεί λίγο από τις τόσες επιλογές που είχα, ο κ. Μιχάλης λες και διάβασε τη σκέψη μου, με ρώτησε ποιες είναι οι γεύσεις μου. Απάντησα. Μου πρότεινε να τον εμπιστευτώ και να το αφήσω πάνω τους. Συμφώνησα. Μου άρεσε η σιγουριά της πρωτοβουλίας του.
Ζήτησα αρχικά ένα ποτήρι τσίπουρο θέλοντας να καθαρίσω τον ουρανίσκο μου. Ήρθε μπροστά μου το ΑΓΙΟΝΕΡΙ από τα Μετέωρα. Κομψό και βελούδινο με φόντο τα πικάντικα μπαχαρικά που του χαρίζει η παλαίωση στα δρύινα βαρέλια. Ήταν υπέροχη η επιλογή τους. Εντύπωση μου έκανε το σχεδόν κίτρινο χρώμα του, μιας και όσα είχα μέχρι τότε γευτεί ήταν διαφανή.
Ξεκινώντας, ήρθε μια πανέμορφη σαλάτα σε δομή Dakos cheesecake. Να σας πω, σκέφτηκα να μη τη χαλάσω και να τη κρατήσω για επιδόρπιο. H περιέργειά μου δεν μου το επέτρεψε. Βάζω την πρώτη πιρουνιά στο στόμα μου. Τελικά, άρχισα να μονολογώ λέγοντας στον εαυτό μου «πλάκα κάνεις». Ένα περίεργο μπισκότο από χαρούπι στη βάση του να λιώνει.
Γεύτηκα και άλλες πιρουνιές βιαστικά. Συνειδητοποιώ το είδος της πικράδας που ήδη υπήρχε στο στόμα μου. Η βασική κρέμα, λοιπόν, χαρακτηριζόταν από έντονο λεμόνι για τους λάτρεις σαν εμένα αυτού του σημαντικού εσπεριδοειδούς. Η δε μαρμελάδα ντομάτας που το αγκάλιαζε στην κορυφή του, ήταν σαν να ‘’έκλεινε΄΄ έναν κύκλο λέγοντάς σου να πας στο επόμενο βήμα.
Η διαδοχή έδωσε τη θέση της σε ένα shashimi φαγκρί σε κόψιμο carpaccio. Ρωτώντας έμαθα ότι η ονομασία του χαρακτηρίζεται από τις λεπτές γραμμές του. Χειροποίητο χαβιάρι lime συμπεριλαμβάνοντας κέτσαπ αγγουριού ήταν η υπόλοιπη εικόνα του πιάτου μου. Έντονο το lime. Ιδιαίτερη, εκλεπτυσμένη γεύση σε απόλυτο συνδυασμό. Ομολογουμένως, ήταν μια ωραία γέφυρα από τη σαλάτα τους.
Ζητάω ένα ποτήρι λευκό κρασί να συνοδεύσω το γεύμα μου. Αναμφισβήτητα, δεν θα ήταν άλλο από το ασύρτικο sauvignon black Βιβλία Χώρα. Μου αρέσει πολύ να παρακολουθώ τις χρονιές των κρασιών. Ήταν δύο ετών, άρα φρέσκο. Ένα χταπόδι carpaccio παίρνει την θέση του στο τραπέζι. Έντονο φινόκιο, κάτι που λατρεύω. Τελικά το φινόκιο είναι το καράβι που μεταφέρει με την απόλυτη σταθερότητα τις υπόλοιπες πρώτες ύλες.
Το χταπόδι, αν και δεν είναι στις αδυναμίες μου, ήταν τόσο εκλεπτυσμένο, σαν τις μαμάδες που με την τόση τους αγάπη κρύβουν με απόλυτη επιτυχία το ένα υλικό μέσα στο άλλο έχοντας ως αποτέλεσμα το ζητούμενό τους. Ήταν τόσο ολοκληρωμένη η γεύση του στο ουρανίσκο μου που ξέχασα ότι η πρώτη ύλη ήταν το χταπόδι. Σαγηνευτικό πράγματι.
Και φτάνει η τελική δική μου πλέον επιλογή. Μπαρμπούνι σωτέ, αγκαλιάζοντάς το με ρεβίθι σε λιαστή ντομάτα, σύγκλινο Μάνης και πορτοκάλι. Αν και η περιγραφή τα λέει σχεδόν όλα, θα πω ότι η κομψότητα της εικόνας του ήταν αντάξια της γεύσης του. Ακόμη περισσότερο ‘’χειροκροτώ’’ τη σύλληψη ιδέας που σε καμία περίπτωση δεν επιβαρύνει τις τύψεις σου ούτε σε περίοδο δίαιτας. Η φρεσκάδα του ψαριού υπογραμμιζόταν με απόλυτη επιτυχία μέσα από το ψήσιμό του. Το λατρευτό μου ρεβίθι ΄΄παντρεμένο΄΄ με τη λιαστή ντομάτα έδινε μια νότα παράδοσης στο πιάτο μου.
Ήμουν τόσο πλήρης με τη γλυκύτητα που έβγαζε που δεν ένιωσα την ανάγκη για επιδόρπιο. Ευτυχώς, η συνήθειά μου από τα stories του Instagram με έκανε να έχω φωτογραφίες να μοιραστώ μαζί σας.
Έψαξε το μάτι μου τον chef που υπέγραφε την έξαρση των αισθήσεων στον ουρανίσκο μου. Μια κουζίνα αστραφτερή πίσω μου. Μια ευγενική φυσιογνωμία μου χαμογέλασε. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν αυτός. Φεύγοντας του ζήτησα να βγάλουμε μια φωτογραφία μη ξέροντας τι θα την κάνω ούτε εγώ. Τον θυμόμουν να σας πω. Έβλεπα master chef επανειλημμένως, θέλοντας πάντα- ίσως άτεχνα- να αποκωδικοποιήσω τεχνικά μυστικά.
Μου είχε μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου, η στιγμή που αφιέρωσε ένα γλυκό του στη μνήμη του πατέρα του. Έτσι αποφάσισα κι εγώ, ξεκινώντας το παρθενικό μου ταξίδι στη γαστρονομία, δικαιωματικά, ότι αξίζει να του αφιερώσω το άρθρο μου αυτό.
Η τελική υπογραφή του δείπνου μου ήταν από τον chef Σταύρο Λορέντζο. Συγχαρητήρια.
