• Πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο, «Η Κραυγή της Τζοκόντα», που κυκλοφόρησε εδώ και λίγες ημέρες.

Οι τέσσερις διασημότεροι πίνακες του κόσμου εξαφανίζονται ταυτόχρονα από τέσσερα μεγάλα μουσεία, και μια ομάδα μικρών δημοσιογράφων θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο. Για να βρουν τον ένοχο θα ταξιδέψουν στο Παρίσι, το Όσλο, τη Νέα Υόρκη, την Βιέννη (αλλά και τον Βόλο) και θα μάθουν τα πάντα για τον κόσμο της Τέχνης και τους μεγάλους ζωγράφους.

• Πως γίνεται ένας άνθρωπος που ζει μέσα στην καθημερινότητα της είδησης να γράφει παραμύθια; Είναι το προσωπικό σας αντίβαρο από την πραγματικότητα;

Ακριβώς αυτό! Σε κάποια στιγμή, πριν από πολλά χρόνια βαρέθηκα να γράφω συνέχεια για την αλήθεια και για γεγονότα. Στα δημοσιογραφικά μου κείμενα μου ερχόταν όλο και περισσότερο να παραλλάξω τα γεγονότα, να τα κάνω πιο μυθιστορηματικά – πράγμα τελείως λάθος και επικίνδυνο φυσικά! Τότε αποφάσισα να γράψω παιδικά βιβλία, ώστε να ικανοποιώ και την τάση μου για φανταστικά ψέματα (γράφοντας συναρπαστικές ιστορίες), χωρίς να επηρεάζει αυτό την αγάπη μου για τα γεγονότα και την καθαρά δημοσιογραφική μου δουλειά.

• Σε ποιο κλασικό παραμύθι θα θέλατε να είστε πρωταγωνιστής;

Στο Χάνσελ και Γκρέτελ νομίζω. Όχι μόνο για τα γλυκά, αλλά γιατί πιστεύω ότι θα ήμουν αχτύπητο δίδυμο με την αδερφή μου την Τατιάνα – που θα απαιτούσα να συμπρωταγωνιστούσε μαζί μου, ως Γκρέτελ…

• Σε ένα από τα αγαπημένα σας παραμύθια, στον «Μικρό Πρίγκιπα»,  εξυμνείται η σημασία της φιλίας. Μία φιλία που έχει δέσει  στενά και τους «Αόρατους Ρεπόρτερ». Λείπουν από τη σημερινή εποχή τα αγνά συναισθήματα των παιδιών;

Δε νομίζω. Τα παιδιά παραμένουν παιδιά – τουλάχιστον έτσι όπως τα γνωρίζω από τις επισκέψεις μου στα σχολεία. Άλλοτε διασκεδαστικά, άλλοτε κουραστικά, τρυφερά ή σκληρά, με χιούμορ – όπως ήμασταν και όλοι εμείς που κάποτε υπήρξαμε παιδιά. Είναι βέβαια πιο εξοικειωμένα με τον κόσμο και την τεχνολογία και αυτό έχει και τα καλά αλλά και τα κακά του.

• Ποιος είναι ο «δράκος» στο προσωπικό παραμύθι του Άρη Δημοκίδη;

Ο κακός της υπόθεσης ήταν το άγχος που φόρτωνα στον εαυτό μου. Το γεγονός ότι ήμουν υπερβολικά ντροπαλός, ότι δεν ανοιγόμουν εύκολα, ότι δεν εξέφραζα τα συναισθήματά μου, και αυτά με έτρωγαν. Δεν υπάρχει πια, αλλά πρέπει να θυμάμαι να φροντίζω τον εαυτό μου, με την ψυχολογική έννοια, και να εκφράζω αυτά που αισθάνομαι, για να είμαι πραγματικά καλά.

• Ως διευθυντής του Lifo.gr εμφανίζετε ομοιότητες με τον βασικό πρωταγωνιστή σας, τον Φίλιππο, ο οποίος αναζητεί μανιωδώς καθημερινά πληροφόρηση για τα πάντα. Ποιοι άλλοι χαρακτήρες των βιβλίων σας έχουν αντλήσει στοιχεία από αγαπημένα σας πρόσωπα;

Πολλοί! Σχεδόν όλοι. Συχνά όμως οι ήρωές μου κάνουν αυτά που έχω κάνει κι εγώ ή που θα ήθελα να κάνω κι εγώ: άλλοι ταξιδεύουν σ’ όλο τον κόσμο, άλλοι είναι δημοσιογράφοι, άλλοι έχουν μαγικές δυνάμεις, άλλοι (όπως ο Άρης, του παραμυθιού “Το Παιδί που δεν Αγαπούσε τα Βιβλία”) μισούν αρχικά το διάβασμα αλλά στο τέλος γίνονται οι ίδιοι συγγραφείς. Όλο μου το μυθιστορηματικό σύμπαν είναι φτιαγμένο από ευχές και αναμνήσεις μου – και από τους πραγματικούς μου φίλους βέβαια.

• Ο νεαρός κύριος Σαμοθράκης απεχθάνεται όσο τίποτα το λεμόνι, εσείς τι θυμάστε να αποφεύγετε συστηματικά στην παιδική σας ηλικία;

Τα ψάρια, ως φαγητό. Πραγματικά δεν τα άντεχα. Μισούσα τη γεύση, αλλά περισσότερο μισούσα το ότι έπρεπε να τα καθαρίζω, πράγμα που με δυσκόλευε πολύ. Ακόμα κι αν μου τα καθάριζαν όμως, πάντα ξέφευγε κάτι και με ταλαιπωρούσε. Χρειάστηκε να γίνω 30 ετών για να τα αγαπήσω – μπορώ να τρώω κάθε μέρα ψάρια τώρα.

• Οι «Αόρατοι Ρεπόρτερ» διαθέτουν το δικό τους blog (http://www.aoratoireporter.blogspot.gr/). Ποια ιστορία (ανταπόκριση) που λάβατε σας έχει συγκινήσει περισσότερο;

Κάποιο παιδί αγόρασε κάτι παλιά Μίκυ Μάους της δεκαετίας του ’80 από ένα παζάρι. Αυτά ανήκαν σε άλλα παιδιά – που πλέον είναι μεγάλοι- και τα οποία είχαν γράψει τα ονόματά τους στις πρώτες σελίδες.

Ο μικρός ανταποκριτής σκάναρε τις εν λόγω σελίδες και μου τις έστειλε. Τις βάλαμε στο μπλογκ και κάποιοι απ’ τους αυθεντικούς ιδιοκτήτες των Μίκυ Μάους αναγνώρισαν τα ονόματά τους και τους γραφικούς τους χαρακτήρες, και μας έγραψαν συγκινημένοι.

• Τι περιλαμβάνουν τα μελλοντικά σας σχέδια; Να αναμένουμε συνέχεια στις περιπέτειες των Αόρατων Ρεπόρτερ;

Ναι. Έχω γράψει τέσσερα βιβλία με τους Αόρατους Ρεπόρτερ (13 βιβλία συνολικά) και σκοπεύω να γράψω κι άλλα πολλά. Πρόσφατα βρέθηκα σε σχολεία της Σαντορίνης και μου ήρθε η ιδέα να διαδραματίζεται εκεί το επόμενο βιβλίο μου, και να έχει σχέση με το μύθο της Χαμένης Ατλαντίδας.

Υ.Γ. Η «Κραυγή της Τζοκόντα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.