Η τεχνολογία προσφέρει λύσεις και βοηθά την καθημερινότητά μας σχεδόν μαγικά. Ψηφιακές εφαγμογές, συστήματα παρακολούθησης, συσκευές υψηλής τεχνολογίας βρίσκουν θέση και στη διευκόλυνση της συνύπαρξής μας με το σακχαρώδη διαβήτη. Μια μικρή ηλεκτρονική συσκευή είναι άλλωστε και η αντλία συνεχούς έγχυσης ινσουλίνης.
Οι πρώτες αντλίες ινσουλίνης κατασκευάστηκαν ήδη από τη δεκαετία του 1970. Λειτουργούν χορηγώντας αυτόματα υποδόρια ινσουλίνη με συνεχή έγχυση μέσω ενός καθετήρα, μιμούμενες τον τρόπο λειτουργίας του παγκρέατος. Οι σύγχρονες αντλίες είναι μικρές φορητές ή και αυτοκόλλητες συσκευές που μπορούν να προσφέρουν πολλά οφέλη τόσο στη βέλτιστη γλυκαιμική ρύθμιση όσο και στην απλοποίηση της καθημερινότητας ενός ατόμου με ΣΔ1, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται.
Πολυάριθμες έρευνες έχουν δείξει πως ασθενείς με ΣΔ1 επιτυγχάνουν καλύτερες τιμές HbA1c και υψηλότερο χρόνο εντός στόχου (TIR) χωρίς να εμφανίζουν αυξημένο κίνδυνο υπογλυκαιμιών, όταν ακολουθούν ινσουλινοθεραπεία μέσω αντλίας έγχυσης ινσουλίνης (CSII) αντί του εντατικοποιημένου σχήματος πολλαπλών ενέσεων (MDI).
O λόγος είναι ότι ο τρόπος λειτουργίας της αντλίας προσομοιάζει πολύ περισσότερο στη φυσιολογική λειτουργία του παγκρέατος. Κατ’ αρχάς, δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας ενός εξατομικευμένου βασικού ρυθμού χορήγησης ινσουλίνης βάσει των πραγματικών αναγκών κάθε ασθενούς.
Η καθημερινότητά μας δεν είναι μια ευθεία γραμμή, όπως η βασική ινσουλίνη. Αντίθετα, με την αντλία προσαρμόζουμε τη χορήγηση ινσουλίνης στις συνθήκες της ζωής μας με απόλυτη ευελιξία. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να έχουμε μέσα στην ίδια ημέρα αυξημένη σωματική δραστηριότητα με μειωμένες ανάγκες σε ινσουλίνη, αλλά και ακριβώς το αντίθετο στο φαινόμενο της αυγής, παραμένοντας σταθερά εντός του γλυκαιμικού μας στόχου.
Επιπλέον, μια αντλία έχει τη δυνατότητα χορήγησης μικροδόσεων με ακρίβεια πολύ μικρότερη της 0,5 IU ινσουλίνης, που είναι και η ελάχιστη ποσότητα την οποία μια πένα ινσουλίνης μπορεί να δώσει. Μεγαλύτερη ακρίβεια στη χορήγηση ινσουλίνης συνεπάγεται μείωση της γλυκαιμικής μεταβλητότητας, αφού μπορούμε να έχουμε βέλτιστες διορθώσεις και γευματικές δόσεις για την κάλυψη των υδατανθράκων που καταναλώνουμε.
Σε παιδιά μικρής ηλικίας που λαμβάνουν λίγες μονάδες ινσουλίνης ημερησίως ή και που εμφανίζουν υψηλή ευαισθησία στην ινσουλίνη, η δυνατότητα χορήγησης δόσης με ακρίβεια πολύ μικρότερη της 0,5 μονάδας, αποτελεί επιπρόσθετο πλεονέκτημα. Στην καλύτερη γλυκαιμική ρύθμιση συντελεί και η δυνατότητα υπολογισμού της ενεργής ινσουλίνης από προηγούμενη δόση/διόρθωση, αποφεύγοντας έτσι την υπερχορήγηση ινσουλίνης, ειδικά όταν έχουμε συχνή κατανάλωση γευμάτων.
Κι όταν όλοι οι απαιτούμενοι υπολογισμοί λαμβάνοντας υπόψιν την τιμή γλυκόζης, το γλυκαιμικό στόχο, τον παράγοντα ευαισθησίας στην ινσουλίνη (ISF), τους υδατάνθρακες του γεύματος, την αναλογία ινσουλίνης/υδατανθράκων (ICR) για κάθε γεύμα της ημέρας γίνονται απευθείας από το λογισμικό της αντλίας, η καθημερινότητα στη συνύπαρξη με τον ΣΔ1 γίνεται θεαματικά πιο εύκολη, καθώς αποφεύγουμε όλες αυτές τις μαθηματικές πράξεις.
Ειδικά στην περίπτωση των μικρών ασθενών, την καθημερινότητα διευκολύνει επίσης η αποφυγή των συχνών ενέσεων, που επιτυγχάνεται με τη χρήση της αντλίας ινσουλίνης. Ο καθετήρας της αντλίας (ή ολόκληρη η αντλία ανάλογα με το είδος της) αντικαθίσταται κάθε 3 ημέρες, σε αντίθεση με το εντατικοποιημένο σχήμα ενέσεων ινσουλίνης, που απαιτεί πολλαπλές ενέσεις, συνήθως περρισότερες από 4 ημερησίως.
Μήπως ήλθε, λοιπόν, η ώρα να σκεφτείτε κι εσείς την αντλία ινσουλίνης;
