Ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας και της ταχύτητας. Καθώς η καθημερινότητά μας έγινε πιο εύκολη, μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με όλο τον κόσμο…ή μήπως όχι;
Ανοίγεις τον υπολογιστή ή το κινητό σου και έχεις αμέσως στα χέρια σου τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις με όποιον θέλεις, σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρίσκεται. Κι αν δεν έχεις κάποιον να μιλήσεις, υπάρχουν χιλιάδες εφαρμογές που σου επιτρέπουν να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους. Γιατί τότε οι σχέσεις των ανθρώπων έγιναν πιο απρόσωπες και πιο δύσκολες;
Η απάντηση είναι απλή, μπορεί να αποκτήσαμε την διαδικτυακή επαφή, αλλά κάπου εκεί χάσαμε την πραγματική, την ανθρώπινη. Όλα γίναν ένα κλικ, ένα “like”, καρδούλες και φατσούλες. Η επιλογή συντρόφου είναι τόσο εύκολη όσο μια κίνηση του χεριού δεξιά ή αριστερά. Κι αν πάει κάτι στραβά; Πάμε για άλλα!
Δε δουλεύουμε πια πάνω στις σχέσεις μας, είτε αυτές είναι φιλικές, είτε οικογενειακές, είτε ερωτικές. Γιατί πολύ εύκολα «μπλοκάρουμε» αυτόν που μας είπε κάτι που δε μας άρεσε και πάμε στο επόμενο ή στην επόμενη.
Οι σχέσεις γίνονται επιφανειακές, γίνονται σχέσεις… φαστ φουντ. Δεν παίρνουμε χρόνο πια να γνωρίσουμε τον άνθρωπο, να μας γνωρίσει κι εκείνος.
Και τα συναισθήματα; Το φλερτ; Πού πήγαν όλα αυτά; Θυσιάστηκαν στο βωμό του Ίντερνετ. Και ξαφνικά τους βαφτίσαμε όλους τοξικούς, όλους ακατάλληλους και τρέχουμε στην επόμενη γρήγορη επιφανειακή επιλογή. Και αναρωτιόμαστε γιατί έγιναν τόσο περίπλοκες οι σχέσεις με τους ανθρώπους. Μα δε έγιναν. Εμείς τις κάναμε. Ψάχνουμε να βρούμε το τέλειο, το αλάνθαστο, απαιτούμε από τους άλλους χωρίς να κοιτάξουμε πρώτα εμάς, χωρίς να κάνουμε αυτοκριτική. Πάντα φταίνε οι άλλοι.
Το θέμα είναι ότι όλα ξεκινούν από εμάς. Αν ο καθένας μας δούλευε με τον εαυτό του, θα έβρισκε πού χωλαίνει και θα το θεράπευε. Έτσι, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.
Επίσης, αν ο καθένας από εμάς αντί να ψάχνει τις εύκολες λύσεις αναζητούσε περισσότερο την ανθρώπινη επαφή, έδινε χρόνο στο να γνωρίσει καλά τους άλλους, κατέβαλε προσπάθειες να επιδιορθώσει καταστάσεις αντί να τις παρατάει, οι σχέσεις δε θα είχαν φτάσει στο χάλι που είναι σήμερα. Γιατί καλή και χρυσή η τεχνολογία, όσο την χρησιμοποιείς εσύ αντί να σε χρησιμοποιεί αυτή. Καλές οι πολλές επιλογές, αλλά τελικά είναι επιλογές ή μήπως έτσι νομίζουμε; Πώς επιλέγουμε τελικά; Από τη φωτογραφία προφίλ στα μέσα μαζικής δικτύωσης; Από αυτά που μας λέει κρυμμένος πίσω από μια οθόνη;
Και ο άνθρωπος; Πού είναι ο άνθρωπος; Η φυσική επαφή, η ψυχική επαφή, η επαφή γενικότερα, χωρίς πλήκτρα και εικόνες με καρδούλες;
Αυτό να κυνηγάτε. Τον άνθρωπο. Την επαφή. Το χρόνο με τους ανθρώπους. Δε θέλουν λάικ και στιχάκια, χρόνο θέλουν, συναισθήματα θέλουν, επαφή θέλουν. Γιατί αλλιώς θα καταντήσουμε όλοι άνθρωποι μονάχοι, με μια οθόνη συντροφιά.
