Η λέξη επιληψία προέρχεται από το ρήμα «επιλαμβάνου», το οποίο σημαίνει «καταλαμβάνω, προσβάλλω».

Η λέξη «επιληψία» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Ιπποκράτη (460-357πΧ.) και σημαίνει την αιφνίδια κατάληψη. Η ιδέα ότι ο επιληπτικός καταλαμβάνεται από υπερφυσικές, θεϊκές ή δαιμόνιες δυνάμεις, έκανε τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι η επιληπτική κρίση ήταν ένας κακός οιωνός. Έτσι, η επιληπτική κρίση εμφανιζόμενη σαν προσωποποίηση του κακού, ενέπνευσε ορισμένες θρησκευτικές κινήσεις, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, επειδή έχει στοιχεία δύναμης και φαντασίας, θεωρήθηκε ένδειξη εξουσίας (π.χ. Ναπολέων) και δημιουργικής ικανότητας (π.χ. Ντοστογιέφσκι, Μπετόβεν).

Επιληψία είναι η τάση που έχουν ορισμένα άτομα να κάνουν σπασμούς ή κρίσεις ή επεισόδια. Πρόκειται για μια λειτουργική εγκεφαλική διαταραχή που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο χωρίς κοινωνικά, εθνικά ή φυλετικά όρια. Υπάρχουν πολλές επιληπτικές κρίσεις, επιληψίες και επιληπτικά σύνδρομα.

Ανά πάσα στιγμή, τουλάχιστον 50 εκατομμύρια άτομα ανά τον κόσμο έχουν επιληψία (6 εκατομμύρια στην Ευρώπη, 100.000 στην Ελλάδα) ιδιαίτερα στην παιδική ηλικία, την εφηβεία και την ενηλικίωση.

Η επιληψία σε ποσοστό μέχρι 75%, ανταποκρίνεται στη θεραπεία.

Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε όλοι, τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση που βρεθούμε μπροστά σε μία επιληπτική κρίση.

• Να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, να καθησυχάσουμε όσους βρίσκονται κοντά  και να αφήσουμε την κρίση να εξελιχθεί χωρίς να προσπαθήσουμε να τη σταματήσουμε. Δεν μετακινούμε το άτομο, εκτός εάν κινδυνεύει.
• Να απομακρύνουμε αντικείμενα που μπορεί να προκαλέσουν τραυματισμό.
• Να χαλαρώσουμε τα ρούχα και να βγάλουμε τα γυαλιά ή την οδοντοστοιχία, αν φοράει.
• Να βάλουμε κάτι μαλακό κάτω από το κεφάλι του π.χ. σακάκι.
• Δεν προσπαθούμε να ανοίξουμε το στόμα του με κάποιο αντικείμενο ή με τα δάχτυλά μας, ούτε δίνουμε στο άτομο που κάνει επεισόδιο κάτι να πιεί.
• Να γυρίσουμε (μετά την κρίση) το άτομο σε πλάγια θέση για να μην καταπιεί ενδεχόμενα εμέσματα.
• Να χρονομετρήσουμε την κρίση και να έχουμε μεγάλη παρατηρητικότητα. Η περιγραφή μας αργότερα στο γιατρό, θα βοηθήσει στη σωστή διάγνωση.
• Να παραμείνουμε για 15-20 λεπτά της ώρας δίπλα στον ασθενή και να ελέγξουμε την αναπνοή και το χρώμα του. Να δείξουμε κατανόηση μετά την κρίση.
• Να προσφερθούμε να καλέσουμε ένα ταξί, συγγενή ή φίλο για να βοηθήσουν το άτομο να πάει σπίτι, αν φαίνεται μπερδεμένο ή αν δεν μπορεί να πάει σπίτι μόνο του.
• Δεν χρειάζεται να καλέσουμε για ασθενοφόρο εκτός εάν το άτομο έχει τραυματιστεί, ή η κύρια κρίση διαρκεί πάνω από 5 λεπτά, ή εάν η κρίση επαναληφθεί, ή εάν υπάρχει πρόβλημα με την αναπνοή του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι με επιληψία ζουν μια κρυφή ζωή, εξαιτίας της παρανόησης, του φόβου και της συμπεριφοράς των κακώς πληροφορημένων συνανθρώπων μας και του στίγματος που συνοδεύει τη διαταραχή αυτή, εδώ και 4 χιλιετίες. Για το λόγο αυτό η κοινωνία μας πρέπει να φωτιστεί με τη σωστή ενημέρωση, βασιζόμενη σε επιστημονικά δεδομένα και όχι σε προκαταλήψεις.

Ο σακχαρώδης διαβήτης και η επιληψία δεν έχει παρατηρηθεί να συνδέονται μεταξύ τους, αλλά είναι και οι δύο χρόνιες παθήσεις και οι επιπλοκές τους επηρεάζουν αρνητικά την ποιότητα ζωής των ασθενών. Ιδιαίτερα στα νεαρά άτομα υπάρχουν έντονες επιδράσεις στις κοινωνικές δραστηριότητες, στην εργασία, στην ψυχολογία και στις κοινωνικές σχέσεις. Ένας σημαντικός παράγοντας που δρα αρνητικά στην ποιότητα ζωής αυτών των ασθενών είναι η κατάθλιψη και το άγχος, που οφείλονται στην χρονιότητα και τις επιπλοκές. Επίσης η αρνητική αντιμετώπιση της οικογένειας ( ενοχές, υπερπροστασία ή άρνηση) απέναντι στην ασθένεια επηρεάζει την ποιότητα ζωής του ασθενούς. Ο φόβος του κοινωνικού στίγματος για ολόκληρη την οικογένεια οδηγεί στην απομάκρυνση της οικογένειας από το ευρύτερο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον.

Συνεπώς η αποδοχή της νέας κατάστασης, η ειλικρινής επικοινωνία ανάμεσα στην οικογένεια, η σωστή ιατρική παρακολούθηση, η συμμετοχή του ασθενούς σε δραστηριότητες και η επιστημονική ενημέρωση του κοινού, δίνει τη δυνατότητα στα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη ή επιληψία, να έχουν μία καλύτερη ποιοτική ζωή  με ίσες ευκαιρίες μέσα στην κοινωνία.