Τoυλάχιστoν 30% των διαβητικών παρoυσιάζoυν κάπoια δερματική εκδήλωση κατά την πoρεία της νόσoυ.

Παρόλo πoυ η γενική επίπτωση των δερματoλoγικών διαταραχών / βλαβών δε φαίνεται να διαφέρει μεταξύ των διαβητικών ασθενών τύπoυ 1 και 2, oι ασθενείς τύπoυ 2 εμφανίζoυν πιo συχνές δερματικές λoιμώξεις, ενώ oι ασθενείς τύπoυ 1 εμφανίζoυν περισσότερες δερματoλoγικές βλάβες αυτoάνoσoυ τύπoυ.  Oι δερματικές εκδηλώσεις, γενικώς, εμφανίζoνται στην εξέλιξη τoυ διαβήτη, αλλά μπoρεί να απoτελoύν τα πρώτα εμφανιζόμενα σημεία ή ακόμη και να πρoηγoύνται της διάγνωσης πoλλά χρόνια.

Τα ευρήματα από τo δέρμα μπoρoύν να ταξινoμηθoύν σε 4 μεγάλες κατηγoρίες:

1. Δερματικές παθήσεις συνδεόμενες με τo διαβήτη, όπως η λιπoειδική νεκρoβίωση, η διαβητική δερματoπάθεια και oι διαβητικές πoμφόλυγες.

2. Δερματικές λoιμώξεις.

3. Δερματικές εκδηλώσεις διαβητικών επιπλoκών, όπως τα νευρoπαθητικά έλκη των πoδιών.

4. Δερματικές αντιδράσεις στη θεραπεία τoυ διαβήτη.

Για τους διαβητικούς δεν υπάρχει κάποια διαφοροποίηση όσον αφορά τους σπίλους (ελιές) ή τον καρκίνο του δέρματος σε σχέση με τους μη διαβητικούς.

Οι περισσότεροι καρκίνοι του δέρματος (βασικοκυτταρικοί, ακανθοκυτταρικοί) δε θεωρούνται γενικά πολύ επικίνδυνοι, διότι θεραπεύονται εύκολα χειρουργικά ή με διάφορα φάρμακα που εφαρμόζονται τοπικά στο δέρμα. Εξαίρεση αποτελεί ο κακοήθης σπίλος (σπίλος=«ελιά»), που ονομάζεται μελάνωμα (δηλαδή μελανός όγκος). Το μελάνωμα προέρχεται από τα μελανινοκύτταρα του δέρματος. Τα μελανινοκύτταρα βρίσκονται στο κατώτερο στρώμα της επιδερμίδας και παράγουν μελανίνη, τη χρωστική που προσδίδει το φυσικό χρώμα του δέρματος. Η έκθεση στον ήλιο οδηγεί σε αύξηση της παραγόμενης μελανίνης, με αποτέλεσμα το μαύρισμα του δέρματος.

Το μελάνωμα αποτελεί όχι μόνο τον πλέον κακοήθη δερματικό όγκο αλλά και έναν από τους πλέον κακοήθεις καρκίνους, γενικώς.  Μπορεί να διασπαρεί σχεδόν σε κάθε όργανο ή ιστό του σώματος και να οδηγήσει στο θάνατο μέσα σε ένα χρόνο μετά την υποτροπή του σε απομακρυσμένα σημεία. Το μελάνωμα μεθίστανται συχνότερα στον εγκέφαλο και στο νωτιαίο σωλήνα. Πρόκειται για σχετικά συχνό καρκίνο, η επίπτωση του οποίου αυξάνει συνεχώς κάθε χρόνο. Όταν πρωτοεμφανιστεί το μελάνωμα ως κακοήθης σπίλος στο δέρμα ή στον οφθαλμό – και μερικές φορές στα ούλα, στον κόλπο ή στον πρωκτό- υπάρχουν αρκετές πιθανότητας να είναι ιάσιμο με περιορισμένης έκτασης χειρουργική επέμβαση.

Έχει, λοιπόν, τεράστια σημασία η αναγνώριση των πρώιμων σημείων του μελανώματος, τα οποία πρέπει αμέσως να αποσπούν την ιατρική προσοχή. Την αντιμετώπισή τους την αναλαμβάνει κάποιος ειδικός δερματολόγος, χειρουργός ή ογκολόγος.  Εάν το μελάνωμα διεισδύσει βαθιά στο δέρμα και φτάσει στα λεμφαγγεία και τα αιμοφόρα αγγεία που βρίσκονται στη δεύτερη στιβάδα του δέρματος (χόριο), συνήθως είναι αδύνατο να ιαθεί, αν και με τη χειρουργική μπορεί να επιτευχθεί μεγάλο διάστημα ελεύθερο νόσου.

Επίσης, υπάρχουν και προκαρκινικές καταστάσεις που προκαλεί η χρόνια έκθεση στον ήλιο και λέγονται ακτινικές υπερκερατώσεις. Ο ήλιος προκαλεί ηλιακές φακές (πανάδες), καθώς και μέλασμα σε ορισμένα άτομα που είναι πολύ επίμονο και δύσκολο στη θεραπεία αισθητικό πρόβλημα.

Ισχυρούς παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη μελανώματος αποτελούν τα ηλιακά εγκαύματα κατά την παιδική ή εφηβική ηλικία (από μηνών έως 20 ετών), το οικογενειακό ιστορικό και το χρώμα του δέρματος (ανοιχτό χρώμα). Επίσης, σε μελάνωμα μπορεί να εξελιχθούν ελιές (σε ποσοστό 20-30%), οι οποίες αλλάζουν χρώμα, μορφή ή αιμορραγούν.

Δεδομένου των παραπάνω, οι ειδικοί Δερματολόγοι συνιστούν σε όλους να κάνουν κάθε έξι μήνες αυτο-εξέταση. Εάν παρατηρήσουν στο δέρμα τους «ξένα» ή «περίεργα» σημάδια και αλλαγή χρώματος ή σχήματος κάποιας ελιάς πρέπει να απευθυνθούν αμέσως στο δερματολόγο.