ΔΕΙΠΝΟΥ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ

ΦΙΤΑ

Στη σημαία μου ‘’κουβαλάω’’ τη λέξη κομψότητα. Εδώ μπορώ να την εναποθέσω.

Έψαχνα. Ήθελα κάτι ιδιαίτερο για εσάς. Για να είμαι τίμια, τελικά συμβουλεύτηκα.

Κέντρο Αθήνας. Το όνομα του ΦΙΤΑ. Μου γεννήθηκε η απορία τι να σημαίνει. Διάβασα λίγο γι’ αυτό.

Ζήτησα σε αγαπημένο μου πρόσωπο να κλείσει τραπέζι. Βρισκόμαστε έξω από τη πόρτα. Πρώτη εικόνα; Διαυγές, λιτός, πεντακάθαρος χώρος. Λιτές οι σελίδες στα χέρια μας ως μενού. Η απόφασή τους να αλλάζει καθημερινά (το μενού) εξαντλώντας τις καλύτερες πρώτες ύλες της ημέρας από την αγορά, μου ‘’έφερε’’ στο μυαλό θεατρική παράσταση αυτοσχεδιασμού με κεντρικό θέμα το φαγητό.

Ένιωσα στα ‘’νερά’’ μου παίρνοντας μέρος και εμείς στην παράσταση αυτή ως θεατές.

Ο Μιλτιάδης ήρθε χαμογελαστός να μας ‘’φροντίσει’’.  Έρχεται Πάσχα, σκεφτήκαμε. Συμφωνήσαμε σε κάτι νηστίσιμο.

Πρόλογος του ‘’κειμένου’’ μας  τα παραπούλια σχάρας με αμύγδαλο και dressing πράσινου μήλου. Θέλοντας να ακολουθήσουμε τη πρόταση του Μιλτιάδη. Παραπούλια; Δεν είχα ξανακούσει καν τη λέξη. Αφήνει μπροστά μας το πιάτο. Μια σαλάτα με χοντρό φύλλωμα, έντονο το ‘’τελείωμα’’ του ψιλοκομμένου αμύγδαλου στη γλώσσα μας. Περίεργο ομολογουμένως, αλλά πολύ ενδιαφέρον συνάμα.  Σαν ‘’φτερά’’ μέσα στο πιάτο  δίνοντας χώρο στο dressing μήλου να ζητήσει την πρώτη γουλιά στον ουρανίσκο μας από το κρασί που επέλεξα. Υπέροχη λίστα. Επιλογή μου αυτή τη φορά μια από τις βασίλισσες των Κρητικών ποικιλιών, το Βιδιανό. Λευκός ξηρός οίνος. Έντονα εσπεριδοειδή με πυρηνόκαρπα  φρούτα και αρωματικά βότανα έρχονται να γίνουν η μουσική που συνοδεύει την ‘’παράσταση’’ αυτή.

Παίρνει τη θέση της στη ‘’σκηνή’’ η ταραμοσαλάτα. Απλά τη λάτρεψα. Έντονο λεμόνι, υπέροχη αφρώδης υφή. Σα να σου χάιδευε ένα πούπουλο τη γλώσσα. Το προζυμένιο, αργής ωρίμανσης ψωμί, έγινε άφαντο. Ένιωσα σα να με έβλεπε από μια γωνιά η γιαγιά μου στο χωριό, απολαμβάνοντας να τρώμε το ψωμί που μας ζύμωσε.
Το Βιδιανό μας ξέπλενε τον ουρανίσκο μας αφήνοντας μια υπέροχη αίσθηση αρωμάτων να καλωσορίζει την επόμενη γεύση.

Η σουπιά σχάρας με σπανάκι και κρέμα φινόκιο μαζί με το φρέσκο σπαγγέτι με αυγοτάραχο ήρθαν να ολοκληρώσουν το δείπνο μας.

Σαν κάστρο από ογκόλιθους υλικών αλληλοσυμπληρώνοντας ‘’σοβαρά΄΄ το ένα  το άλλο. Τέλεια υφή του πουρέ φινόκιο αφήνοντας ένα γλυκό απόηχο στο στόμα μας. Έντονο πιπέρι. Το σπανάκι αγκάλιαζε με ευγένεια την τέλεια, γεωμετρικά κομμένη σουπιά. Όμορφα τοποθετημένο το λάδι μαϊντανού. Η απόλυτη ροή στη γεύση. ΄Ηταν λες και τα υλικά χόρευαν στο πιάτο τους. 

Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε, επίσης, το φρέσκο σπαγγέτι με αυγοτάραχο.  Al dente χειροποίητο σπαγγέτι  με γεμάτο ‘’σώμα’’.  Έντονες οι νότες του αυγοτάραχου. Γλυκάλμυρη επίγευση.  Χαρακτηριστική μεστότητα που υπογραμμίζεται από το  ιδιαίτερο 

κίτρινο χρώμα του. 

Ζήτησα να γνωρίσω το chef. Μια γυναικεία σεμνή φυσιογνωμία μου έκανε τηn τιμή να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί.

Δικαίως το μυαλό μου ‘’έτρεξε’’ εξαρχής σε θεατρική παράσταση.

Η είσοδος του μαγαζιού, το φουαγιέ. Η σάλα με τα τραπέζια, οι θεατές. Ο οίνος μας, η μουσική. Πρωταγωνιστές;  Τα πιάτα τους! Καμαρίνια, η κουζίνα τους. Όλα σε απόλυτη αρμονία. Ο καθημερινός ‘’αυτοσχεδιασμός’’ εντυπωσιάζει.

Μια παράσταση που όταν κλείνει η αυλαία, σίγουρα υπάρχει χειροκρότημα.

ΦΙΤΑ.  Ένα ‘’διαμάντι’’ που όλοι μας μπορούμε να αγγίξουμε.

Συγχαρητήρια στους δημιουργούς του. 

Συγχαρητήρια  στη chef Ελένη Παπαλάμπρου.

ΑΘΗΝΑ ΖΩΤΟΥ