Τα νέα φάρμακα για το διαβήτη έχουν έναν ευεργετικό μηχανισμό δράσης κατά της παχυσαρκίας. Αυτό όμως έχει οδηγήσει σε μια στρεβλή κατάσταση, κατά την οποία γιατροί συνταγογραφούν αυτά τα φάρμακα σε ασθενείς που επιθυμούν να χάσουν βάρος χωρίς να καταβάλλουν πολλή προσπάθεια. Με τον τρόπο αυτό όμως, οι άνθρωποι που έχουν πραγματική ανάγκη αυτά τα φάρμακα δεν μπορούν να τα βρουν.
Είναι γεγονός, πως οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες έχουν στρέψει την προσοχή τους σε μία κατηγορία φαρμάκων για τη θεραπεία του Σακχαρώδους Διαβήτη τύπου 2, τα GLP-1 ανάλογα. Αυτό συμβαίνει, διότι μέσα από το σύνολο των δράσεων αυτών των φαρμάκων, έχει αποδειχτεί ότι βοηθούν σημαντικά στην απώλεια βάρους.
Πράγματι, αυτή η κατηγορία φαρμάκων επιδρά στο κέντρο της όρεξης, καθυστερεί την κένωση του στομάχου, καταπολεμά την ινσουλινική αντίσταση και πολλά άλλα, συνθέτοντας έτσι έναν πολύπλοκο και ευεργετικό μηχανισμό δράσης απέναντι στην παχυσαρκία.
Έτσι, ενώ τα GLP-1 ανάλογα προορίζονταν αρχικά για αντιδιαβητικά φάρμακα, τώρα χορηγούνται συνοδευτικά για την απώλεια βάρους.
Στη χώρα μας, επί του παρόντος μόνο μια ουσία έχει λάβει επίσημη ένδειξη για θεραπεία παχυσαρκίας, αυτό δεν αποθαρρύνει όμως πολλούς ιατρούς από την συνταγογράφησή τους είτε με ψευδή βεβαίωση Σακχαρώδους Διαβήτου τύπου 2, είτε με άλλα τεχνάσματα. Αυτό είναι αποτέλεσμα της αυξημένης ζήτησης των εν λόγω φαρμάκων από τους ασθενείς. Συνεπεία αυτού, οι άνθρωποι που έχουν πραγματική ανάγκη αυτά τα φάρμακα δεν μπορούν να τα βρουν, λόγω της παγκόσμιας έλλειψης.
Γεννάται, λοιπόν, το ερώτημα: Είναι αυτά τα φάρμακα κατάλληλα να αντιμετωπίσουν μόνα τους τη σοβαρή νόσο που λέγεται παχυσαρκία; Εφαρμόζεται εξατομικευμένη θεραπευτική προσέγγιση σε κάθε ασθενή με γνώμονα το ατομικό και οικογενειακό ιστορικό και με στόχο την υγιεινοδιαιτητική παρέμβαση;
Αυτά τα ερωτήματα είναι δύσκολο να απαντηθούν, το σίγουρο είναι όμως ότι είναι λάθος να βασίσουμε όλη την στρατηγική αντιμετώπισης της παχυσαρκίας σε μια κατηγορία φαρμάκων, χωρίς να έχουμε εξασφαλίσει πρώτα την εκπαίδευση των πολιτών σε σωστές διατροφικές συνήθειες, την ενθάρρυνση της άσκησης και της σωματικής δραστηριότητας και κάποιους βασικούς κανόνες ευεξίας. Και αυτό διότι, σύμφωνα με μελέτες της ιατρικής βιβλιογραφίας, μετά τη διακοπή της θεραπείας, οι ασθενείς θα ανακτήσουν τα χαμένα κιλά πολύ γρήγορα, αν δεν έχουν ήδη προσαρμόσει τον τρόπο ζωής τους και δεν έχουν μπει στη λογική διατήρησης του αποτελέσματος με δίαιτα.
Άρα, αυτό που πρέπει να καταστεί σαφές, είναι ότι όλα τα φάρμακα χορηγούνται επί ενδείξεων και αποτελούν επικουρική θεραπεία παχυσαρκίας -όχι μονοθεραπεία- ενώ οι ασθενείς παρακολουθούνται στενά για τυχόν επιπλοκές και αντενδείξεις.
Για παράδειγμα, οι ασθενείς με ιστορικό παγκρεατίτιδας ή καρκίνο του θυρεοειδούς, έχουν σαφή αντένδειξη χορήγησης αυτών των φαρμάκων.
Σε αυτό το σημείο, το πρόβλημα γίνεται λίγο πιο σύνθετο, καθώς είναι δύσκολο να στερήσεις από τους ασθενείς φάρμακα τα οποία όντως θα βοηθήσουν στην απώλεια βάρους. Χρειάζεται μια χρυσή ισορροπία.
Ακόμη κι αν ένας ευσυνείδητος ιατρός θεωρήσει πως δεν υπάρχει λόγος χορήγησης κάποιου σκευάσματος, ο διπλανός ιατρός με χαρά θα προσπεράσει τον όποιο φραγμό και θα «εξυπηρετήσει» τον ασθενή. Έτσι, πέρα από τους ασθενείς, πρέπει η πολιτεία παράλληλα να ελέγχει το ιατρικό προσωπικό για να εξακριβώνεται ότι τις συγκεκριμένες θεραπείες τις λαμβάνουν αυτοί που πρέπει και όχι άνθρωποι οι οποίοι στη λογική της ήσσονος προσπάθειας επιθυμούν να ξεκινήσουν φάρμακα για αισθητικούς λόγους, χωρίς να έχουν κάνει τα σωστά βήματα νωρίτερα.
Κάθε φάρμακο πρέπει να χορηγείται μετά από έλεγχο αντενδείξεων και αλληλεπιδράσεων και μόνο επί ιατρικών ενδείξεων.
