Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο μας προβληματίζει το βάρος μας και συγκεκριμένα η αύξηση αυτού, με συνέπεια να οδηγούμαστε σε ολοένα και περισσότερα προβλήματα υγείας οφειλόμενα σε αυτό. Κάποια από τα πιο σημαντικά είναι ο διαβήτης.

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης και ειδικά ο τύπου 2 (ΣΔ 2) που αφορά στο 90% όλων των διαβητικών ατόμων, αποτελεί ένα σημαντικό παγκόσμιο πρόβλημα υγείας, με συνεχώς αυξανόμενο επιπολασμό. Μεταξύ των αιτιών που ενοχοποιούνται για τις επιδημιολογικές διαστάσεις που παρουσιάζει παγκοσμίως ο ΣΔ 2, τη πιο σημαντική θέση έχει η παχυσαρκία. Η παχυσαρκία ορίζεται από τη Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ) βάσει του Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ).

Ο ΔΜΣ ή δείκτης Quetelet, αποτελεί μια έγκυρη μέτρηση της διατροφικής κατάστασης του ατόμου, υποδεικνύοντας υπερθρεψία ή υποθρεψία αυτού.  Ο ΔΜΣ ερμηνεύει διαφορές στη σύσταση σώματος και ορίζει το επίπεδο παχυσαρκίας, λαμβάνοντας υπόψη τη σχέση βάρους προς ύψος, ενώ παραβλέπει το μέγεθος του σκελετού. Οι τιμές του ΔΜΣ τείνουν να αυξάνουν με την ηλικία.  Ο ΔΜΣ υπολογίζεται  διαιρώντας το βάρος (σε κιλά) με το τετράγωνο του ύψους (σε μέτρα).

Η ταξινόμηση του ορίζεται ως εξής :

Η ταξινόμηση του ΔΜΣ με την αύξηση της ηλικίας :

Αν υπάρχει συννοσηρότητα, τότε ΔΜΣ > 27 (27,8 στις γυναίκες και 27,3 στους άνδρες) αποτελεί ένδειξη παχυσαρκίας και αυξημένου κινδύνου εμφάνισης προβλημάτων υγείας,  όπως ο διαβήτης.

Το συνιστώμενο εύρος ΔΜΣ για την επίτευξη του επιθυμητού (ιδανικού) βάρους είναι για τις γυναίκες το 21,3 – 22,1 και για τους άνδρες το 21,9 – 22,4.   Συνήθως, αρχικός στόχος επιθυμητού ΔΜΣ για άτομα με ΔΜΣ > ή ίσο με 25 χρησιμοποιείται στις γυναίκες το 22,4 και στους άνδρες το 22,7.   Ο ΔΜΣ χρησιμοποιείται μαζί και με άλλους δείκτες για την ανάλυση της επικινδυνότητας.   Ο ΔΜΣ δεν έχει εφαρμογή σε αθλητές, λόγω αυξημένης μυϊκής μάζας, σε έγκυες και άτομα σε ανάπτυξη,  που λόγω διαφορετικής σύστασης σώματος έχει διαφορετικά όρια στις τιμές του.

Η επίπτωση της παχυσαρκίας αυξάνει παγκοσμίως με ταχύ ρυθμό, με κύριους υπεύθυνους την αλλαγή των διατροφικών συνηθειών (μεγάλη αύξηση της πρόσληψης λιπών και ευαπορροφήτων υδατανθράκων), σε συνδυασμό με τη μείωση της σωματικής δραστηριότητας.   Από τα άτομα με ΣΔ2, περίπου το 90% χαρακτηρίζονται ως υπέρβαρα ή παχύσαρκα,  σε παλαιότερη δε αναφορά της εθνικής επιτροπής του διαβήτη των ΗΠΑ, ο κίνδυνος εμφάνισης του ΣΔ2 είναι διπλάσιος στα υπέρβαρα άτομα, πενταπλάσιος στα παχύσαρκα και δεκαπλάσιος στα παθολογικά παχύσαρκα άτομα σε σχέση με φυσιολογικού βάρους άτομα αντιστοίχου ηλικίας.

Έχοντας λοιπόν υπόψη μας όλα τα παραπάνω στοιχεία,  θα πρέπει να προσέχουμε το βάρος μας να είναι μέσα στα φυσιολογικά όρια, έχοντας μια σωστή διατροφή και άσκηση.