Ο Σακχαρώδης Διαβήτης (ΣΔ) καλπάζει και απασχολεί, προβληματίζει και ταλανίζει, εκατομμύρια ανθρώπους! Σήμερα, θεωρείται η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη “χρόνια πάθηση” στον κόσμο!
Παρά το γεγονός ότι η εντυπωσιακή αύξηση οφείλεται στο ΣΔ Τύπου 2, ο οποίος αποτελεί το 80-90% των περιπτώσεων, εντούτοις και η αύξηση του Παιδικού ή Νεανικού Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1, αγγίζει το 3% κάθε χρόνο και μάλιστα εκδηλώνεται σε όλο και μικρότερες ηλικίες.
Πριν από την ανακάλυψη της ινσουλίνης, η ζωή και το μέλλον των παιδιών με ΣΔ, ήταν πολύ σύντομη, δραματική, απελπιστικά στερητική σε διατροφή και δραστηριότητα και τα περισσότερα παιδιά κατέληγαν πεινασμένα και αδυνατισμένα μέσα σε 3, το πολύ 4 χρόνια.
Η ανακάλυψη της ινσουλίνης και η πρώτη κλινική εφαρμογή της, στις 11 Ιανουαρίου του 1922 στο μικρό Leonard Thomson, που αργοπέθαινε στην αγκαλιά της μητέρας του, άλλαξε τη ζωή και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά και την πορεία της Ιατρικής, γενικότερα.
Παρά την εφαρμογή και την εξέλιξη της ινσουλινοθεραπείας, που βελτίωσε σημαντικά τη ζωή των διαβητικών, μέχρι τα τέλη του 1990 υπήρχε πάντα η αμφιβολία, αν η καλή ρύθμιση του σακχάρου, μπορεί να προλάβει ή/και να προστατέψει τους διαβητικούς νέους, από τις σοβαρές επιπλοκές που προκαλεί ο ΣΔ.
Το 1993, η περίφημη μελέτη Diabetes Control & Complications Trial (DCCT) απέδειξε, ότι η ικανοποιητική-όχι η άριστη-ρύθμιση των διαβητικών με ΣΔ Τύπου 1, μπορεί να ελαττώσει σε ποσοστό 40-70% ή/και να αναστείλει την εξέλιξη και πορεία των επιπλοκών, στους οφθαλμούς, τα νεύρα και τα νεφρά.
Τότε, για πρώτη φορά επιβεβαιώθηκε η μεγάλη ανάγκη για την καλύτερη ρύθμιση των ανθρώπων με ΣΔ.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή εξέλιξη της καθαρότητας και της ποιότητας των καινούριων ινσουλινών, αλλά και τη χρήση τεχνολογικά βελτιωμένων τρόπων χορήγησης ινσουλίνης με τις περίφημες “πένες” ή “στυλό” και τις αντλίες ινσουλίνης, άλλαξε προς το καλύτερο τόσο τη ρύθμιση όσο και την ποιότητα ζωής κάθε διαβητικού.
Οι πολλαπλές ενέσεις ινσουλίνης ή/και η χρήση αντλίας ινσουλίνης, αποτελεί τη μοναδική θεραπευτική προσέγγιση στο ΣΔ Τύπου 1, αφού με αυτό τον τρόπο προσπαθούμε να μιμηθούμε το πως λειτουργεί φυσιολογικά το β-κύτταρο του παγκρέατος.
Η εντατικοποιημένη ινσουλινοθεραπεία με τη χρήση πολλαπλών ενέσεων ινσουλίνης–υπερταχείας δράσης για την κάλυψη των γευμάτων και μακράς δράσης για την κάλυψη των βασικών αναγκών, σε συνδυασμό με συστηματικό αυτοπροσδιορισμό του σακχάρου στο αίμα, καθώς και οι σύγχρονες αντλίες ινσουλίνης αποτελούν τον καλύτερο θεραπευτικό τρόπο μίμησης της φυσιολογικής λειτουργίας των β-κυττάρων του παγκρέατος.
Η εφαρμογή τους στην καθημερινή πράξη έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα, καθώς βελτίωσε τη ρύθμιση, αλλά κυρίως τη ψυχολογία και την ποιότητα ζωής των νέων με ΣΔ Τύπου 1.
Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στη χρήση των καινούργιων αναλόγων ινσουλίνης μακράς δράσης, οι οποίες συνέβαλλαν στην ελαχιστοποίηση της συχνότητας των υπογλυκαιμιών, ειδικά κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Τα τελευταία χρόνια, η συστηματική καταγραφή της γλυκόζης με τη χρήση σύγχρονων αισθητήρων σε συνδυασμό με τη συνεχή χορήγηση ινσουλίνης μέσω των νέων αντλιών, έχει βοηθήσει στην κατανόηση του τρόπου λειτουργίας του β-κυττάρου, με αποτέλεσμα να έχουν ελαττωθεί και οι μεγάλες αυξομειώσεις του σακχάρου.
Όλα αυτά δείχνουν, ότι η εντατικοποιημένη ινσουλινοθεραπεία με τη χρήση πολλαπλών ενέσεων ινσουλίνης ή και τη χρήση αντλιών ινσουλίνης, οδηγεί σε καλύτερη ρύθμιση, καλύτερη ποιότητα ζωής και ανοίγει το δρόμο για τη δημιουργία του Τεχνητού Παγκρέατος.
Ο δρόμος αυτός με τη βοήθεια της τεχνολογίας πλησιάζει προς την ολοκλήρωσή του, ταυτόχρονα με την ελπίδα για μια οριστική λύση του προβλήματος!
