Γιώτα Νέγκα: “Το όνειρό μου είναι να πάω 80 χρονών, να ακούω ό,τι έχω κάνει και να χαμογελάω…”

1146

Συνέντευξη στην Εύα Ντελιδάκη

Ακούω γύρω μου συνέχεια το όνομά της και θαυμασμό για τη φωνή της!

Απλή, απέριττη, ουσιαστική, φιλική, γλυκειά, χαμογελαστή, με ένα διαπεραστικό βλέμμα που θαρρείς πως σου ….τραγουδάει! Σίγουρα η φωνή της, το ήθος της, η αμακιγιάριστη λάμψη της, θα παραμείνουν  στο χρόνο σα μια παρουσία με μεγάλη αξία. 

«Η αγάπη μου για το τραγούδι γεννήθηκε από το περιβάλλον μου,  ο μπαμπάς έπαιζε πολύ μουσική, αλλά  και η μαμά. Ο  μπαμπάς όχι επαγγελματικά, αλλά είχε τρομερή ικανότητα και αγάπη, γενικά, στα καλλιτεχνικά. Ζωγράφιζε, τραγουδούσε δημοτικά, λαϊκά, έπαιζε μπουζούκι και έτσι, αφού μου είχε δοθεί και μένα η ικανότητα  να αναπαράγω αυτό που άκουγα και να το θυμάμαι, δεν έπαψα ποτέ να μελετώ.»

 

Πότε ήταν η στιγμή που έκλεινες τα μάτια σου και έβλεπες τον εαυτό σου πάνω σε μία σκηνή και ο κόσμος σε άκουγε και σε χειροκροτούσε;

Γύρω στα 13, 14. Τότε, αφιέρωνα ατελείωτες ώρες στη μελέτη της μουσικής. Κλεινόμουν στο σαλόνι και μελετούσα τη Χαρούλα Αλεξίου, την Βίκυ Μοσχολιού, την Πόλυ Πάνου και προσπαθούσα να καταλάβω πώς κάνουν αυτό που ακούω. Πώς κάνουν τις καταλήξεις τους, πώς ήταν τόσο μελωδικές.  Προσπαθούσα να τις αποκωδικοποιήσω. Όπως κάθε κοριτσάκι που κάθεται και κάνει πρόβες στον καθρέφτη, έτσι και εγώ τότε…ονειρευόμουν…

 

Είχες καμία αντίδραση από τους δικούς σου, για την επιλογή σου αργότερα;

Καμία. Ήρθε πολύ φυσικά. Ίσως βοήθησε ότι και ο πατέρας μου το είχε όνειρο κρυφό για τον εαυτό του και δεν του δόθηκαν οι ευκαιρίες.

 

Ο άνθρωπος έχει τα φανερά του κομμάτια , τα κρυφά του, τα τυφλά του κομμάτια (αυτά δηλαδή που οι άλλοι κυρίως αντιλαμβάνονται) και τα άγνωστά του, δηλαδή οι κρυμμένες ικανότητες και τα ταλέντα του.  Εσένα, ποια θα έλεγες ότι είναι τα φανερά σου, που όλοι τα αντιλαμβάνονται;

Νομίζω το πρώτο πράγμα που φαίνεται είναι η ανάγκη μου για οικειότητα και επικοινωνία.  Με ενδιαφέρει αυτό που νοιώθω στη σκηνή, ότι αγαπώ όλο τον κόσμο, αυτό θέλω να ρέει.  Η αγάπη πού να μας ενώνει με τη μουσική.  Με μια λέξη η αμεσότητα.

 

Προσπαθείς κάτι να κρύψεις;

Ναι. Την αγωνία μου.  Δεν με έχει αφήσει ποτέ.  Μέχρι να ακουστούν οι πρώτες νότες.  Μέχρι να βγω στη σκηνή το μυαλό μου νομίζω ότι θα εκραγεί.  Γιατί προσπαθώ να τα οργανώσω όλα, να μη μου ξεφύγει τίποτα, να είναι όλα τέλεια και όχι κάτι πρόχειρο.

Μόλις ακούσω τις πρώτες νότες μετά είναι σα να με παίρνει ένα καράβι και να με πηγαίνει ταξίδι. Αυτόματος πιλότος μετά. Αναλαμβάνει η μουσική.

 

Είσαι  πολύ απλός άνθρωπος, αυτό μου βγάζεις, όπως και το ότι δεν είσαι η γυναίκα που θα κάτσει πολύ ώρα στον καθρέφτη, ως προτεραιότητα…

Βαριέμαι και με μαλώνουν για αυτό.  Ίσως είμαι και υπερβολική από την αντίθετη πλευρά!  Όμως δεν αφήνομαι τελείως.  Είμαι πάντα στα πλαίσια του να σέβομαι αυτόν που θα με ακούσει, δηλαδή περιποιημένη και κόσμια, αλλά πολύ απλά.  Όσο πιο απλή είμαι, τόσο πιο κοντά αυτό είναι σε μένα.

 

Αυτό το βλέπεις και στις άλλες συναδέλφους σου γύρω;

Εξαρτάται που στέκεσαι στο γήπεδο.  Αν είσαι επιθετικός κάνεις άλλη δουλειά, αν είσαι αμυντικός κάνεις άλλη δουλειά, αν μπεις στο παιχνίδι μόνο και μόνο για να δείξεις κάποιες ικανότητες μπορεί να χάσεις το ματς…τέλος πάντων, είναι πως βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στο χώρο.

 

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα στην καθημερινότητά σου;

Δυο-τρεις άνθρωποι που μπορείς να ακουμπήσεις,  να αγαπήσεις και είναι αυτό το κέρδος που σε καλυτερεύει.  Οι σχέσεις των ανθρώπων που θα σε κάνουν να συγκινηθείς, να συμπάσχεις, να χαίρεσαι διπλά  με τη χαρά τους…αυτά σε κάνουν άνθρωπο. Όλα τα άλλα μπορεί να μην είναι και αναγκαία.

 

Το προσωρινό πέρασμα από τη ζωή,  σου έχει δώσει το μήνυμα ότι είμαστε πλασμένοι για την ευτυχία;

Κάτ αρχήν δεν πιστεύω σε ένα Θεό τιμωρό ή ότι είμαστε μαριονέτες με σκοινάκια.  Πιστεύω ότι ο Θεός είναι μέσα μας και είμαστε κομμάτι του σύμπαντος και της δύναμής του, της σοφίας του, της μεγαλοσύνης του. Πολλές φορές λέω κι εγώ, γιατί Θεέ μου θα πρέπει να γίνονται όλα τόσο δύσκολα;  Πάντα κάποιος λόγος υπάρχει.  Είμαστε κύτταρα του σύμπαντος και εμπεριέχουμε όλες τις ουσίες του Θεού και η βούλησή του μας καθορίζει το που θα φτάσει ο καθένας. Είναι στο χέρι μας.  Έχουμε όπλα, αλλά έχει σημασία πώς τα χρησιμοποιούμε.

 

Τι μπορεί να σε ταράξει μέσα στην μέρα;

Η αγένεια.

 

Να σε απογοητεύσει;

Με απογοητεύει η στενομυαλιά. Που δείχνεις το φεγγάρι και κοιτάνε το δάκτυλο.  Στεναχωριέμαι όχι γιατί χάνω κάτι εγώ, αλλά γιατί χάνει κάτι ο άλλος. Απογοητεύομαι με τους μικρούς εγωισμούς της καθημερινότητας που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Που όλοι μπορεί να πέφτουμε. Δεν λέω ότι εγώ δεν πέφτω. Απογοητεύομαι και με τον εαυτό μου όταν πέφτω σε μια παγίδα.  Αγώνας είναι έτσι ή αλλιώς.

 

Βλέπουμε πολύ αρρώστια γύρω μας είτε φαίνεται είτε δε φαίνεται…πως το εισπράττεις αυτό;

Σ αυτό δεν φταίει η κρίση.  Αυτό που μας κάνει να νοσούμε σαν κοινωνία είναι γιατί δε ζούμε σε ανθρώπινα μεγέθη και ανθρώπινες ταχύτητες. Προσπαθούμε, γενικότερα, να ακολουθούμε το ρεύμα που μας λέει να τρέχουμε πιο πολύ, να μη σκεφτόμαστε, να μην επιλέγουμε, να παίρνουμε έτοιμο φαγητό  σε όλα τα επίπεδα. Τα ανθρώπινα δεν είναι το πλαστικό χρήμα και τα δώρα τα Χριστούγεννα. Τα ανθρώπινα είναι μια αγκαλιά κάτω από το δέντρο  κι ας μην υπάρχει και δέντρο.  Είναι αυτό που σε ορίζει η φύση σου να κάνεις.  Ο γεωργός, τα παλιά χρόνια  που δούλευε με τον παραδοσιακό τρόπο, η γη η ίδια του έδινε τις ανάσες του, τις σκέψεις του,  δεν ήταν μια καθημερινή διαρκής παραγωγή χωρίς λόγο. Ξεφύγαμε από τη φύση και θεωρήσαμε με τα πολλά βοηθήματα….τον εαυτό μας ικανό!  Και όλα αυτά τα πληρώνουμε στη ψυχή μας.  Η κρίση δεν είναι κάτι σαν περιβαλλοντική καταστροφή, σαν ένα τσουνάμι που ήρθε και μας έπνιξε ή ένας σεισμός που δεν περιμέναμε και μας κατέστρεψε. Η κρίση είναι κάτι που δημιουργήθηκε για να έχει ένα αποτέλεσμα…. Για κάποιους που είναι δικό τους συμφέρον.

Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του ψυχικού μας νοσήματος που βγαίνει και στο σώμα.  Δε νομίζω ότι μπορούμε να το γυρίσουμε, μόνο αν φτάσουμε στο τέρμα.  Δεν πιστεύω ότι οι αντιστάσεις έχουν να κάνουν με διαμαρτυρίες, φωνές και πολέμους. Γιατί οι πόλεμοι είναι κρυφοί. Νομίζω, ότι η πραγματική αντίσταση είναι να παραμείνει ο καθένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ στο περιβάλλον του πρώτα και μετά στο μεγαλύτερο κοινωνικό σύνολο.

 

Είχες πάρει μέρος τελευταία σε μια εκστρατεία ενημέρωσης κατά του AIDS..

Ναι, μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Φοίβο Δεληβοριά, σε μια προσπάθεια να ακουστεί αυτό που πρέπει να ακουστεί για τους οροθετικούς.  Ενώσαμε τις φωνές μας.

 

Ποια θέματα σ αγγίζουν πιο πολύ στο χώρο της υγείας;

Νομίζω ότι τα ψυχικά νοσήματα είναι δύσκολα, τα διάφορα τραύματα που τελικά βγαίνουν στο σώμα.

Με προβληματίζουν και είμαι πιο ευαίσθητη τα νοσήματα που σου αλλάζουν τη ματιά σου, που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι έχεις λίγο μέλλον. Αυτό είναι πολύ σκληρό και χρειάζεται πολύ δύναμη για να το ανατρέψει κάποιος μέσα του.

Σε αυτές τις περιπτώσεις δε χρειάζεσαι κάποιον να σε χαϊδεύει και να σου λέει δεν πειράζει τώρα τι να κάνουμε;  Χρειάζεται κάποιος να σου ξυπνήσει τη δύναμη που όλοι έχουμε μέσα μας.

Αυτή η δύναμη είναι η μόνη που μπορεί να ανατρέψει τα «τελειωτικά» δεδομένα της Ιατρικής.

 

Όσο αφορά το διαβήτη έχεις κάποια…γνώση λόγω φίλου ή γνωστού;

Νομίζω, ότι παλαιότερα  ήταν πιο «δαιμονοποιημένος» ο διαβήτης. Κάτι που συμβαίνει με όποια ασθένεια δε γνωρίζουμε, έχουμε άγνοια δηλαδή..

Πλέον, είναι μια ασθένεια  που γεννήθηκε από έναν τρόπο ζωής, άρα μπορούμε ως ένα βαθμό να το ανατρέψουμε.  Μπορούμε να σταθούμε, να αντισταθούμε και να μάθουμε και τα παιδιά μας αλλιώς.  Οι άνθρωποι που ζούσαν στην φύση δεν τρώγανε χοιρινό τις 200 μέρες του χρόνου, έτρωγαν τα Χριστούγεννα και μια φορά ακόμα  μέσα στο χρόνο. Το μέτρο βρε παιδιά!  Δεν είχαν οι άνθρωποι τότε την απαίτηση να φάνε ντομάτα μέσα στο Δεκέμβρη.  Μα δεν σου λείπει. Θα τη φας το καλοκαίρι.  Χρειάζεται λίγο να ασχοληθούμε, π.χ. αν δεν τρώνε τα παιδιά μας τις φακές να βρούμε τρόπους πώς να τις φτιάξουμε να τις φάνε.  Είναι  στο χέρι μας.

 

Τι αγαπάς στη διατροφή σου;

Καταρχάς, βοσκή… οι φίλοι μου γελάνε. Θέλω να βοσκήσω τους λέω. Πάντα τα πράσινα μου αρέσουν, το κρέας δεν το συμπαθώ. Θέλω όταν το φάω να είναι ξεχωριστό.  Μου αρέσουν και τα ζυμαρικά πολύ, μπορώ να τα τρώω κάθε μέρα. Αλλά συγκρατούμε για ευνόητους λόγους. Προσπαθώ να κρατηθώ σε ένα μοντέλο όχι μιζέριας, πάντως. Φρούτα, ξηροί καρποί είναι αγαπημένα μου, επίσης.

 

Περπατάς, γυμνάζεσαι;

Όχι, δυστυχώς, τελευταία δεν προλαβαίνω καθόλου ούτε να μαγειρέψω.  Ευτυχώς που είναι η μαμά και κουβαλάει με τα μπολάκια.  Οι αιώνιες Ελληνίδες μαμάδες, που ευτυχώς Παναγία μου δεν έχουν αλλάξει!

Υπάρχουν περίοδοι που μαγειρεύω, περπατάω, προσέχω και τα κάνω όλα

Τώρα ζω την περίοδο που δεν προλαβαίνω να αναπνεύσω.

Είμαι στην τελική ευθεία για τις παραστάσεις στο “Σταυρό του Νότου”, από 4 Φλεβάρη θα παρουσιάσω το δίσκο του Θέμη Καραμουρατίδη, σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου.

Είμαι υπερήφανη που ο Οδυσσέας μου βάζει με τους στίχους του στο στόμα μου πράγματα που ήθελα να πω για όλους και έρχεται ο Θέμις να τα ντύσει με μια μουσική που δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.  Η σκηνοθεσία είναι του Αριστείδη Ασπιώτη. Υπέροχη.

Αρκεί να θέλει ο κόσμος να συγκινηθεί και να βιώσει συναισθήματα.  Ακόμη και πόνο.  Άνθρωποι είμαστε, δεν χρειάζεται να καμωνόμαστε τους άτρωτους. Ποιος το είπε αυτό;

Πώς  μπορείς να τρέξεις μακριά από κάτι που είναι φυσικό;  Αφού σε δυναμώνει.  Ζούμε κάτι που μας πονάει, εντάξει. Όταν περάσει, βγαίνοντας από αυτό, έχουμε κερδίσει εμάς.

 

Έχει προηγηθεί μια πολύ δυνατή καλλιτεχνική συνεργασία… που πρέπει να κέρδισες πολλά..

Πράγματι.  Μετά από την υπέροχη συνεργασία που είχα τελευταία με τη Δήμητρα Γαλάνη και τη Μαρία Τσαλιγοπούλου κέρδισα τόσα πολλά  σε επίπεδο  καλλιτεχνικό, ανθρώπινο, φιλίας, επικοινωνίας και μαθήματος.

Γιατί η Δήμητρα είναι μεγάλη δασκάλα. Ό,τι κάνει ξέρει γιατί το κάνει, είναι ξεκάθαρη, έχει επιχείρημα, έχει πολύ δύναμη και γνωρίζει πάρα πολύ  καλά πώς να επικοινωνήσει την μουσική που αγαπάει.

Τώρα,  η παράσταση που ετοιμάζω θα είναι και με τραγούδια που θυμάμαι  να μελετώ από παιδί, που μου έμαθε ο πατέρας μου, τραγούδια που δεν τόλμησα ή δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να πω μέσα στα χρόνια, τραγούδια που με συνάντησαν και αγαπώ πολύ.

Πώς «στέκεσαι» απέναντι στην ανεργία των συναδέλφων σου;

Η ανεργία στον καλλιτεχνικό  χώρο είναι συνέχεια του τι συμβαίνει γενικά.  Είναι αστείο κάποιος που δεν έχει γάλα να πάρει για το παιδί του να σκεφτεί να ψυχαγωγηθεί.  Η καθημερινότητα πιέζει τόσο πολύ…κάθε μέρα έρχονται καινούργιες δυσάρεστες ειδήσεις για φόρους και δυσκολίες, έτσι ο κλάδος πλήττεται πάρα πολύ.

Υπάρχει και η άλλη πλευρά.  Κάποιοι μπαίνουν στο επάγγελμα για να διαφοροποιηθούν, άλλοι γιατί παίρνουν χαρά και το αγαπούν.  Αυτό ενεργειακά κάνει τη διαφορά. Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες.  Βέβαια,  πιστεύω στη Νομοτέλεια, πως ό,τι ποτίζεις με φροντίδα και αγάπη  νομοτελειακά θα σου ανθίσει. Όχι ίσως όταν θες, όχι όταν το έχεις φανταστεί, αλλά θα έρθει όταν πρέπει, δε χάνεται. Το μπαλάκι στη ζωή έρχεται πίσω. Το νου σας στο μπαλάκι που θα πετάξετε. Αυτή είναι η αντίληψη μου.

 

Η Ιστορία δείχνει ότι στις δύσκολες περιόδους ανθίζουν οι επιστήμες, οι τέχνες και τα γράμματα.

Ή λίγο μετά..

 

Το περιμένουμε;

Το ελπίζουμε.  Δεν είμαι σίγουρη για την επέκταση του φαινομένου.  Είναι σίγουρο ότι γεννιούνται πράγματα, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα είναι πανομοιότυπο το μοντέλο προηγουμένων δεκαετιών. Γιατί το γενικότερο περιβάλλον έχει αλλάξει.  Δε θα πάψει να υπάρχει, αλλά δε ξέρω αν το αφήσουν…..να ακουστεί.  Παλαιοτέρα, ήταν σα να υπήρχε περισσότερος χώρος και τώρα είναι σα να μην υπάρχει χώρος να ακουστούν  πράγματα για τέχνη και πολιτισμό.

 

Δύσκολα σήμερα ακούς εκπομπές πολιτισμού..

Φυσικά, γιατί αυτό φτιάχνει ανθρώπους με κρίση και  δε θέλουν ανθρώπους με κρίση. Και το έχουν καταφέρει.

Αν σταματήσουμε να τρέχουμε θα σκεφτούμε ότι έχουμε τον τρόπο να επιλέξουμε. Οι αλυσίδες των φαστ-φουντ δε φταίνε, κάνουν την δουλειά τους. Αν εμείς επιλέγουμε να το «παρκάρουμε το παιδί μας στο πάρκο και να φάει ετοιματζίδικο λιπαρό φαγητό γιατί μας βολεύει, έχουμε μερίδιο ευθύνης

 

Παλιά τα τραγούδια διαμορφώνανε συνειδήσεις……

Είναι πολιτική πράξη!

Άκουσε «το δίκιο» και θα καταλάβεις.

Στίχοι:  

Οδυσσέας Ιωάννου

Μουσική:  

Θέμης Καραμουρατίδης

Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο
νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά
μιλάω με τον ίσκιο μου τρομάζω με το ρόλο
κοιμάμαι με τα μάτια μου ανοιχτά

Εμένα με φωνάζουνε με το μικρό μου μόνο
η σκούφια μου κρατά απ’ το πουθενά
κι εσένα που σε ήξερε κι η πέτρα που σηκώνω
τρομάζεις όταν έρχομαι κοντά.

Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα
ανοίγω και δε βλέπω ουρανό
εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα
ανοίγεις και χαζεύεις το κενό

Εμένα με φιλήσανε στο στόμα οι ανάγκες
την έκανα τη βόλτα στα βαθιά
κι εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες
νομίζεις ότι πήγες μακριά

Ποιο είναι το όνειρό σου;

Το όνειρό μου είναι να πάω 80 χρονών, να ακούω ό,τι έχω κάνει και να χαμογελάω…