Συνέντευξη στην Εύα Ντελιδάκη
«Το παιδί, ως ενήλικας αργότερα, μπορεί να μη θυμάται τι του δίδαξες, θα θυμάται όμως για πάντα πώς το έκανες να νιώσει!»
Η Μαριάννα Μεταξά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από την Πρότυπο Ευαγγελική σχολή Σμύρνης. Σπούδασε στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Πειραιά και στη συνέχεια στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής γραφής και ψυχολογίας παιδιών και εφήβων στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρετεί ως εκπαιδευτικός της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια. Είναι γραμματέας στο διοικητικό συμβούλιο της Πανελλήνιας Ένωσης Αγώνος κατά του Νεανικού Διαβήτη (Π.Ε.Α.Ν.Δ.) και μέλος της επιτροπής Παιδείας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών(Π.Ο.Σ.Ε.Α). Στον ελεύθερο χρόνο της αρθρογραφεί ερασιτεχνικά σε τοπική εφημερίδα και παίρνει μέρος σε εκδηλώσεις εθελοντισμού και κοινωνικής προσφοράς στο δήμο Παλαιού Φαλήρου. Έχει δώσει ραδιοφωνικές και έντυπες συνεντεύξεις σε μια προσπάθεια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού για το διαβήτη.
Η πρώτη της συγγραφική προσπάθεια είναι το βιβλίο « Γλυκιά μου Κέλλυ», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Φυλάτος, το Μάιο του 2016.
Με αφορμή αυτό το συναρπαστικό βιβλίο, σκεφτήκαμε, ότι μια συνέντευξη μαζί της θα ήταν πολύ διαφωτιστική και χρήσιμη σε όλους μας!
Πόσο επηρεάστηκε η οικογένεια μέχρι τη συνειδητοποίηση;
Η οικογένεια επηρεάστηκε πολύ, όχι μόνο μέχρι τη συνειδητοποίηση, αλλά και στα πρώτα χρόνια της συγκατοίκησης με το διαβήτη. Οι ισορροπίες κλονίστηκαν, οι σχέσεις δοκιμάστηκαν, όπως συμβαίνει σε κάθε ανατροπή ζωής. Η Κέλλυ, αρχικά, δεν καταλάβαινε την αλλαγή στη ζωή της. Από τη μία απολάμβανε την προσοχή που της δίναμε όλοι και από την άλλη δεν αντιλαμβανόταν ότι έπρεπε να τρώει σε συγκεκριμένες ώρες και συγκεκριμένες ποσότητες. Έτρωγε κρυφά –ιδίως γλυκά. Πώς να εξηγήσεις σε ένα οχτάχρονο παιδί, ότι μακροπρόθεσμα θα κάνει κακό στην υγεία του; Πώς να εξηγήσεις ότι πρέπει να μετριέται και να τρυπιέται τέσσερις με πέντε φορές την ημέρα για να έχει καλή ρύθμιση; Από την άλλη, ο μικρότερος γιος μου επηρεάστηκε και εκείνος, καθώς έβλεπε μια μητέρα ψυχικά απούσα, αφού όλες μου οι σκέψεις αφορούσαν την Κέλλυ και πολλές φορές ο πανικός και το άγχος με κατέβαλαν και τον παραμελούσα άθελά μου. Δύσκολες μέρες, δύσκολοι μήνες. Σταδιακά, όμως, βρήκαμε τις ισορροπίες μας και προσαρμόσαμε το διαβήτη στη ζωή μας και όχι τη ζωή μας στο διαβήτη.
Μίλησέ μας για τη σύλληψη της ιδέας να γράψεις το βιβλίο σου.
Ως εσωστρεφής χαρακτήρας έγραφα από τα εφηβικά μου χρόνια, μόνο για μένα, καθώς το γράψιμο ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Η αφορμή για να γράψω το βιβλίο ήταν μια δυσάρεστη εμπειρία που βίωσε η Κέλλυ σε μια σχολική εκδρομή.. Άρχισα να γράφω, χωρίς να γνωρίζω αν θα καταφέρω να εκδοθεί το βιβλίο. Ήθελα να αποφορτίσω τη ψυχή μου από το βάρος που κουβαλούσε τόσα χρόνια, έστω και αν το διάβαζαν μόνο τα παιδιά μου. Πίστευα, όμως, πως η δική μου ειλικρινής κατάθεση ψυχής, συναισθήματος, αποφάσεων, λαθών, θα ήταν ένας πολύτιμος οδηγός ζωής όχι μόνο για κάθε γονιό παιδιού με διαβήτη, αλλά και για κάθε άνθρωπο που έχει βιώσει δυσκολίες στη ζωή του. Η Κέλλυ γνώριζε ότι έγραφα βιβλίο-το διάβασε μόνο όταν ολοκληρώθηκε- και είχα την απόλυτη στήριξη και συγκατάθεσή της. Στο τέλος της δικής μου αφήγησης έχει γράψει και η ίδια λίγες σελίδες, ό,τι θυμόταν από τα πρώτα χρόνια της διάγνωσης μέχρι σήμερα. Το συγκλονιστικό ήταν, πως όταν ενώσαμε τις σελίδες που είχαμε γράψει είδαμε πως και οι δύο είχαμε αφηγηθεί τα ίδια γεγονότα με δύο διαφορετικές ματιές: της μητέρας και της κόρης.
Η κορούλα σου «ταλαιπωρήθηκε» να κάνει τους συμμαθητές ή φίλους της να κατανοήσουν ότι μπορεί να συμβεί στον καθένα;
Η κορούλα μου, ειδικά τα πρώτα χρόνια της διάγνωσης, δεν έλεγε ότι πάσχει από διαβήτη. Έτσι, δεν «ταλαιπωρήθηκε», γιατί η ίδια επέλεγε να το πει σε όσους την αγαπούσαν και πίστευε ότι θα είναι κοντά της. Το εκμυστηρευόταν μόνο σε πολύ δικά της άτομα, όταν ένιωθε ασφάλεια για να αποκαλύψει το γλυκό της μυστικό. Από τη στιγμή που το ανακοίνωνε και αφού έλυνε τις αρχικές τους απορίες για το τι είναι διαβήτης, τους εξηγούσε πως τα πάντα μπορεί να συμβούν σε όλους και κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί ότι η ζωή σου δε θα έχει ανηφόρες και ανατροπές. Αυτό το μήνυμα της πέρασα κι εγώ, όταν ξεπέρασα τα «πέτρινα» χρόνια της άρνησης και της κατάθλιψης.
Η αντιμετώπιση των δασκάλων πώς είναι και πώς θα έπρεπε να είναι;
Ως δασκάλα, μού είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω για συναδέλφους και δε θέλω να τους τοποθετήσω όλους στην ίδια κατηγορία. Η Κέλλυ, κατά τη διάρκεια της φοίτησής της σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, γνώρισε εκπαιδευτικούς που την αγκάλιασαν και την αποδέχτηκαν και άλλους που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο την απέρριψαν. Δε θεωρώ κατακριτέα την άγνοια. Κατακριτέο και απαράδεκτο όμως θεωρώ την ημιμάθεια και την άρνησή σου να μάθεις με τη δικαιολογία ότι αυτό δεν αφορά το λειτούργημά σου. Και όμως το αφορά. Πρώτιστη μέριμνά μας είναι το παιδί να νιώθει ασφάλεια και αποδοχή στο σχολικό περιβάλλον, για να αισθανθεί ελεύθερο να ξεδιπλώσει το δυναμικό που κρύβει μέσα του. Στη χώρα μας, η «γλυκιά νόσος» προσβάλλει περίπου 300 άτομα κάθε χρόνο, τα οποία, κυρίως, είναι παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας. Καθώς το παιδί περνάει τη μισή του μέρα στο σχολείο, κατανοούμε την αναγκαιότητα της ενημέρωσης όχι μόνο του εκπαιδευτικού, αλλά και όλων όσων έρχονται σε επαφή με το παιδί στο σχολικό περιβάλλον. Άρα, ο δάσκαλος οφείλει να είναι ενημερωμένος για την ιατρική ρουτίνα του παιδιού, να αναγνωρίζει τα πιθανά συμπτώματα μιας υπογλυκαιμίας ή υπεργλυκαιμίας και να μπορεί να προσφέρει στο παιδί την αίσθηση ότι είναι δίπλα του οποτεδήποτε τον χρειαστεί. Και όλα αυτά με διακριτικότητα, χωρίς περιθωριοποίηση, χωρίς αποκλεισμό από δραστηριότητες, μα με σεβασμό στη μοναδικότητα του κάθε παιδιού. Να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με το παιδί, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του και την αγάπη του. Το παιδί, ως ενήλικας αργότερα, μπορεί να μη θυμάται τι του δίδαξες, θα θυμάται όμως για πάντα πώς το έκανες να νιώσει!
Τι θα είχες να πεις στην πολιτεία;
Να ενισχύσει και να στηρίξει την ύπαρξη σχολικού νοσηλευτή σε κάθε σχολείο που φοιτά μαθητής με νεανικό διαβήτη, ιδιαίτερα στο νηπιαγωγείο και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου. Το πρόγραμμα εφαρμόζεται φέτος για δεύτερη χρονιά στα σχολεία της Πρωτοβάθμιας κα Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η διακριτική παρουσία του σχολικού νοσηλευτή αποφορτίζει από το άγχος της συνεχούς παρακολούθησης του παιδιού, τόσο το δάσκαλο όσο και το γονέα, καθώς υπάρχει άτομο στο σχολείο με ιατρικές γνώσεις, έτοιμο να επέμβει σε ώρα ανάγκης. Είναι αναγκαία λοιπόν η παρουσία του, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις πρωτοδιάγνωστων ή μικρών παιδιών που δε γνωρίζουν ακόμα την ιατρική τους ρουτίνα ή δε μπορούν να αναγνωρίσουν τα συμπτώματα μιας υπεργλυκαιμίας ή υπογλυκαιμίας. Επίσης, καθώς ο διαβήτης εξελίσσεται- δυστυχώς – σε μάστιγα του αιώνα μας, θα πρέπει μέσα από προγράμματα αγωγής υγείας ή ημερίδες να ενημερωθεί η εκπαιδευτική κοινότητα για τη χρόνια νόσο και πώς να δεχτεί ένα παιδί με διαβήτη στο σχολείο. Καθώς η εποχή που ζούμε χαρακτηρίζεται από την οικονομική κρίση και το μεγάλο ποσοστό ανεργίας, είναι θεμελιώδης ανάγκη η δωρεάν χορήγηση των αναλώσιμων και της ινσουλίνης για κάθε άτομο με διαβήτη είτε έχει ασφάλεια είτε όχι για να μπορεί να φροντίζει αποτελεσματικά την υγεία του.
