ΕΙΔΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ
Με τη σωστή καθοδήγηση του ιατρού καθώς και την επιδίωξη επαφής με άλλα παιδιά που έχουν διαβήτη, οι γονείς θα βοηθηθούν και θα νοιώσουν ότι δεν είναι μόνοι. Μέσα από επιλεγμένες εκδηλώσεις που υλοποιούν οι σύλλογοι μπορούν να δοκιμάσουν, με ασφάλεια για την υγεία των παιδιών τους, νέες δραστηριότητες που ενδεχομένως είχαν αποκλείσει μετά την εμφάνιση του Διαβήτη.
Μια από αυτές, που έχει θεαματικά αποτελέσματα για κάθε παιδί αλλά και ειδικά για το παιδί που εμφάνισε νεανικό διαβήτη, είναι η συμμετοχή του στην ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ.
Δεν πρόκειται για «ειδική» κατασκήνωση αλλά για συγκεκριμένες προϋποθέσεις σε κοινή κατασκήνωση όπου το παιδί εντάσσεται σε ομάδα που υπάρχουν άλλα παιδιά με διαβήτη και συμμετέχει κανονικά στο πρόγραμμα αυτής.
Είναι σημαντικό να καταλάβει και να νοιώσει ότι δε διαφέρει από τους συνομήλικούς του και μπορεί να τα καταφέρει παρά το ότι έχει διαβήτη.
Ακόμη και αν το ίδιο το παιδί δεν είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετηθεί στο διαβήτη του, αυτό δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο από τους γονείς, δεδομένου ότι εξειδικευμένος ιατρός που παρακολουθεί όλο το 24ωρο τη συγκεκριμένη ομάδα, αναλαμβάνει τη διαχείρισή του διαβήτη.
Η πρώτη μέρα, ειδικά αν πρόκειται για μικρό παιδί, θα είναι λίγο άβολη αφού όλα σχεδόν τα δεδομένα είναι καινούργια. Σίγουρα θα ακολουθήσει τις οδηγίες που έχει μάθει από το σπίτι του, όμως πολύ γρήγορα, θέλοντας να ενταχθεί στις αρχές της νέας ομάδας, θα αρχίσει να απελευθερώνεται. Μέσα από την καθημερινή επαφή που αναπτύσσει με τα υπόλοιπα παιδιά που έχουν διαβήτη, καταφέρνει να ξεπεράσει προβληματισμούς και δισταγμούς που το απασχολούσαν και το φόρτιζαν ψυχολογικά.
Να ανταλλάξει απόψεις για θέματα που βίωσε ή πρόκειται να αντιμετωπίσει στο μέλλον και δεν ξέρει πώς να τα διαχειριστεί. Διαπιστώνει ότι δεν είναι ο μοναδικός που έχει διαβήτη, αλλά υπάρχουν πολλοί σαν αυτόν και μάλιστα με περισσότερα χρόνια και σε μεγαλύτερες ή μικρότερες ηλικίες. Έτσι αποβάλει ταμπού και προκαταλήψεις, ιδιαίτερα αν προέρχεται από ένα περιβάλλον που έκρυβε το διαβήτη ή ένοιωθε ενοχές για αυτόν.
Κάνει νέους φίλους και αναπτύσσει σχέσεις, αποκτώντας θάρρος και περηφάνια. Αρχίζει να νοιώθει άνετα και οικία μέσα στην ομάδα του από τις πρώτες ώρες, αφού διαπιστώνει ότι είναι απόλυτα ίδιος με τα άλλα παιδιά. Όλοι μαζί κάνουν τη μέτρησή τους, χωρίς ντροπή και συζητούν για αυτή παίζοντας και σχολιάζοντας τα αποτέλεσμα.
Εξοικειώνεται με λέξεις άγνωστες για αυτόν όπως κετοξέωση, μέτρηση υδατανθράκων κλπ και συμμετέχει σε συζητήσεις για το διαβήτη. Με το γιατρό αναπτύσσεται ατομική και ομαδική συζήτηση για την ορθή επιλογή της κατάλληλης δόσης ινσουλίνης καθώς και τη διαχείριση των ισοδυνάμων για το φαγητό. Δοκιμάζει τροφές που ηταν «απαγορευμένες» για το διαβήτη, όπως παγωτό-πίτσα-hot dog κλπ αφού πρώτα έχει μάθει πώς θα τις χειριστεί.
Εξοικειώνεται με το διαβήτη και ξεπερνά φόβους που είχαν δημιουργηθεί είτε από λάθος χειρισμό είτε από άγνοια ενώ αρχίζει να γίνεται θετικός σε νέες μεθόδους θεραπείας, όπως την τοποθέτηση αντλίας ινσουλίνης ή της ένεσης στην κοιλιά. Ακολουθώντας τις κατάλληλες ιατρικές συμβουλές, συμμετέχει σε όλες τις αθλητικές δραστηριότητες που ενδεχομένως μέχρι τώρα δεν είχε δοκιμάσει, αποβάλλοντας το φόβο της πιθανής υπογλυκαιμίας που τον κράταγε αμέτοχο μέχρι τώρα ή του στερούσε την πλήρη παρακολούθηση.
Νοιώθει υπεύθυνος και μαθαίνει να προφυλάσσει τον εαυτό του και τους γύρω του ακόμη και αν δεν είναι δίπλα οι γονείς του. Τέλος, απαγκιστρώνεται κυρίως από τη μητέρα που είχε αναλάβει εξολοκλήρου τη φροντίδα του διαβήτη και αποκτά αυτοπεποίθηση, θάρρος και τόλμη για την ορθή διαχείριση της ζωής του.
Προσωπική μαρτυρία : Μετά από 22 χρόνια ύπαρξης διαβήτη αλλά και ταυτόχρονης συμμετοχής μου στην κατασκήνωση, περνώντας από όλες τις θέσεις, μπορώ επίσημα να πω ότι είναι η μοναδική δραστηριότητα που αποτελεί το Α και το Ω για την απελευθέρωση ενός παιδιού που έχει διαβήτη.
