Τα περισσότερα νευρολογικά νοσήματα μέχρι πρότινος θεωρούντο ανίατα, διότι δεν υπήρχαν αποτελεσματικές και ασφαλείς θεραπευτικές παρεμβάσεις.  Στην κατάσταση αυτή συντελούσε και το γεγονός ότι δεν ήταν γνωστός ο παθογνωμονικός μηχανισμός για τα περισσότερα από αυτά τα νοσήματα.

Τα τελευταία χρόνια άρχισαν να ανατέλλουν νέες θεραπείες για τα περισσότερα νευρολογικά νοσήματα με εκπληκτικά αποτελέσματα και ασφάλεια στη χορήγησή τους βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Στα νοσήματα αυτά περιλαμβάνονται οι ακόλουθες νευρολογικές διαταραχές:

Το Ισχαιμικό Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο, το οποίο είχε θανατηφόρα κατάληξη στις περισσότερες περιπτώσεις μέσα στο πρώτο εξάμηνο και ήταν προαποφασισμένο ότι δεν θα πρέπει να πάει σε νοσοκομείο, ιδιαίτερα αν είναι ηλικιωμένος με διαβήτη και υπέρταση. Τώρα πλέον, γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει όριο ηλικίας και η έγκαιρη προσέλευση στο νοσοκομείο στο πρώτο 4ωρο από το επεισόδιο δίνει τη δυνατότητα να γίνει ενδοφλέβια θρομβόλυση και αν απαιτείται θρομβεκτομή με διάνοιξη του αποφραγμένου αγγείου και αφαίρεση του θρόμβου, επαναφέροντας την αιμάτωση όλων των περιοχών του εγκεφάλου.  Η ύπαρξη διαβήτη και υπέρτασης δεν αποτελεί πλέον απαγορευτικό παράγοντα για τη θρομβόλυση, εφόσον είναι δυνατή η άμεση φαρμακευτική επαναφορά τους στα επιτρεπόμενα επίπεδα για τη θρομβόλυση.

Η Πολλαπλή Σκλήρυνση, αποτελεί αυτοάνοσο νόσημα μη αναστρέψιμο του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος.  Γνωστό από αιώνες ως χρόνια προοδευτικά επιδεινούμενη πάθηση.  Αγαπά τα νεαρής ηλικίας άτομα και παλιότερα κατέληγε σε βαριά αναπηρία πολύ νωρίς εντός της δεκαετίας.  Η χρήση θεραπευτικής παρέμβασης την τελευταία 20ετία άλλαξε το προφίλ της ασθένειας, η οποία δεν εξελίσσεται πλέον με γρήγορους ρυθμούς αν γίνει έγκαιρα η ορθή διάγνωση και χορηγηθεί η αντίστοιχη τροποποιητική θεραπεία. Την τελευταία δεκαετία προστέθηκαν και νέα φάρμακα, ανοσοτροποποιητικά ή ανοσοκατασταλτικά, ικανά να φρενάρουν τις επιθετικές ογκόμορφες περιπτώσεις. Στη νόσο αυτή προσβάλλεται πολύ συχνά ο υποθάλαμος, περιοχή του εγκεφάλου που αποτελεί το στρατηγείο λήψης αποφάσεων υπό φυσιολογικές συνθήκες για την εκτέλεση βασικών λειτουργιών του νευρικού συστήματος.  Αυτό το ίδιο κέντρο συμμετέχει στην εμφάνιση του διαβήτη τύπου 2 με την αποδιοργάνωση της λειτουργίας του και τη δημιουργία παχυσαρκίας.

Τα τελευταία χρόνια έχει διαπιστωθεί ότι οι διαταραχές ύπνου έχουν βασικό ρόλο στην εμφάνιση και επιδείνωση πολλών νευρολογικών νοσημάτων, όπως η νόσος Πάρκινσον, η άνοια, το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.  Πολλές φορές αποτελούν αρχικό σύμπτωμα του νοσήματος με εκδηλώσεις άλλοτε άλλες, όπως σύνδρομο ανήσυχων ποδιών, υπνοβασία, εφιαλτικά όνειρα, υπνική άπνοια, ναρκοληψία και άλλα.  Το υπόστρωμα των διαταραχών αυτών είναι και στον υποθάλαμο και σε πολλές περιπτώσεις συνδυάζεται με την απορύθμιση του σακχάρου και την παχυσαρκία.

Στην περίπτωση της άνοιας, η υπνική άπνοια προϋπάρχει για μεγάλο διάστημα πριν εκδηλωθούν τα πρώτα συμπτώματα της άνοιας.

Η ορθή και άμεση αντιμετώπιση της υπνικής άπνοιας προλαμβάνει και καθυστερεί την εκδήλωση της άνοιας σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων.