Υπάρχει τρόπος να μην πονάμε ή έστω, να κάνουμε τον πόνο σύμμαχο, φίλο, συμπολεμιστή στην εξέλιξη?

Ο πόνος είναι φορέας Συνείδησης , λέει το παλιό ρητό σοφίας. Γιατί τότε τον αποστρεφόμαστε τόσο?

Γιατί όλη η ζωή είναι μια οργανωμένη φυγή από τον πόνο? Γιατί , όσο κι αν προσπαθούμε να τον αποφύγουμε, μετατοπίζεται εντός μας, από το σωματικό στο ψυχικό και νοητικό επίπεδο και αντίστροφα, ενώ παραμένει  πάντα μπροστά μας? Αίτια του πόνου, την ταύτιση με την εστία του πόνου, το αίσθημα ανικανοποίητου, τον ορατό –σωματικό πόνο και τον εσώτερο, αόρατο-ψυχικό πόνο . Προσπαθήστε η συνάντηση με τον πόνο να είναι Ιαματική .

Πώς να εκπαιδευτούμε ώστε να μην εγκλωβίζουμε τον πόνο ως δυσφορία μέσα μας, αλλά να τον απελευθερώνουμε ως δύναμη δημιουργίας , σ ένα σώμα που θα τον μεταμορφώνει σε συνείδηση?

Τον πόνο δεν πρέπει ούτε να τον απωθούμε, ούτε να τον κάνουμε κυβερνήτη της ζωής μας. Είναι ένας σύμμαχος, κατ’ ουσία, που έρχεται να μας δείξει ότι κάτι δεν πάει καλά! Ίσως ο καλύτερος τρόπος είναι η συνομιλία με τον πόνο. Όταν πονάμε, καλό είναι να ρωτάμε και το μέλος του σώματος  και τον ίδιο τον πόνο γιατί ήρθε, τι θέλει να μας φέρει, ποιος είναι ο λόγος που πονάμε, για πόσο καιρό θα μείνει, γιατί πονάει αυτό το σημείο  του σώματος μας, τι θέλει να μας δείξει, τι δεν έχουμε κάνει καλά . Η συνομιλία με τον πόνο τον εξανθρωπίζει και δεν γίνεται κάτι που πρέπει να το εξορίσουμε από τη ζωή μας . Είναι κομμάτι της ζωής πολύ χρήσιμο και αναγκαίο.

Άρα, η συνομιλία με τον πόνο , καθώς μας πηγαίνει βαθύτερα στα αίτια, στις αλήθειες του πόνου ,κατ’ ουσία μας θεραπεύει.

Έχει αποδειχθεί ότι η συνομιλία με τον πόνο τον απομακρύνει. Ούτε τον διώχνουμε, ούτε κραυγάζουμε . Τον κάνουμε σύντροφο στο ταξίδι της ζωής.

Όλοι οι σοφοί που ξέρουμε από τον Οδυσσέα μέχρι τους καλλιτέχνες , πέρασαν από μεγάλους πόνους . Η διαφορά  με τους άλλους ανθρώπους είναι ότι εκείνοι τον μεταμόρφωσαν τον πόνο σε στίχο, σε πίνακα, σε λόγο, σε δράση!

Οι φίλοι μας οι διαβητικοί που έχουν χρόνια εκπαίδευση στις δυσκολίες και στον πόνο προφανώς, είναι οι καλύτεροι αθλητές!

Τον διαβήτη οι διαβητικοί θα πρέπει να τον δουν όχι σαν μια μειονεξία, αλλά ως ένα  άθλημα μέσω του οποίου  θα πλησιάσουν την δική τους συνείδηση.

Όταν αθλούμαστε μέσω του πόνου το ονομάζουμε προπόνηση. Προπονούμαστε ώστε να μάθουμε να πονάμε λιγότερο . Ο αθλητής όταν προπονείται μαθαίνει πώς να αντιμετωπίσει καλύτερα τις καταστάσεις.

Ο διαβητικός προπονείται μια ζωή . Αν το δούμε από πλευράς εσωτερικής άθλησης, είναι ένας τυχερός άνθρωπος που του υπενθυμίζει το μέτρο του βίου, την εγκράτεια την δικαιοσύνη (να μην υπερβάλλει σε πράγματα).

Οι διαβητικοί είναι από τους τυχερούς αθλητές.

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

• Λίγα λεπτά συγκέντρωσης στο κέντρο του μετώπου (εκεί είναι η υπόφυση, που έχει να κάνει με τους ενδοκρινείς αδένες και έχει να κάνει με την εξισορρόπηση του σώματος). Βοηθάει πάρα πολύ στη χαλάρωση και την εσωτερική ευτυχία.
• Προσθέστε στη σκέψη σας και νιώστε το σώμα σας να πλημμηρίζει ένα λευκό φως που πέφτει από ψηλά, φωτίζει και καθαρίζει φόβους και πόνους!
• Οι αναπνοές ήρεμες και σταθερές. Εισπνοή – εκπνοή σταθερά και αργά, βοηθάνε πολύ.
• Το κυριότερο είναι οι θετικές σκέψεις και διαβεβαιώσεις, όπως ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΜΟΥ …να μην ταυτίζεται κάποιος με τον πόνο του, αλλά να καταλάβει ότι είναι κομμάτι της μεγάλης πλευράς που ζει, ένα κομμάτι του… Όχι εγώ πονώ, αλλά πονάει η τάδε περιοχή μου.
• Αν ταυτιζόμαστε με τον πόνο, τότε ο πόνος καταλαμβάνει τα πάντα, όλο τον οργανισμό.
• Εντοπίζουμε την περιοχή και πονάμε. Μόνο εκεί. Δεν πονάει το εγώ μας ή εμείς ως οντότητα, αλλά ένα σημείο.
• Η σκέψη ότι θα περάσει κι αυτό και η ζωή προχωραει, μας κάνει να μην αγκυροβολήσουμε στον πόνο.
• Η νοητική αποκόλληση από τον πόνο είναι το κυριότερο που πρέπει να επιτύχουμε.