Ποια συναισθήματα «ξυπνούν» όταν εμφανίζεται ο διαβήτης?
Ο διαβήτης, όπως και κάθε άλλο χρόνιο νόσημα, όταν κάνει την απρόοπτη εμφάνιση του, προκαλεί διαφορετικές αντιδράσεις στον κάθε άνθρωπο, ανάλογα με την ηλικία ,την προσωπικότητα, την ψυχοσωματική του κατάσταση αλλά και την στήριξη που έχει γύρω του. Η διάγνωση ενδέχεται να προκαλέσει σοκ, φόβο, θυμό ,κατάθλιψη- ίσως και απελπισία.
Τά παιδιά , οι έφηβοι ,πώς αντιδρούν?
Ειδικά στην παιδική και εφηβική ηλικία, η διάγνωση του διαβήτη μπορεί να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα απογοήτευσης και άγχους τόσο για την εικόνα του παιδιού όσο και για το μελλοντική εξέλιξη της πάθησης. Τέτοιου είδους συναισθήματα μπορεί να εμφανιστούν με την μορφή χαμηλής αυτοεκτίμησης και απομόνωσης, κακής σχολικής επίδοσης η με επιθετικότητα και οικογενειακές συγκρούσεις.
Κανένα παιδί δεν θέλει να νιώθει διαφορετικά η μειονεκτικά από τους συνομηλίκους του. Η υπερπροστατευτικοτητα που μπορεί να εισπράττει από το άμεσο περιβάλλον ,οι περιορισμοί και οι αλλαγές που καλείται να αποδεχτεί στην καθημερινότητα του, είναι πιθανόν να επηρεάσουν αρνητικά την ψυχολογία του και κατά συνεπεία ,την συμμόρφωση στην αγωγή και την εξέλιξη της πάθησης.
Πόσο σημαντική είναι η αποδοχή? Τι συστήνετε?
Η πειθαρχία στην διατροφή, η μέτρηση του ζαχάρου , οι εξετάσεις και οι ιατρικές επισκέψεις, η φυσική άσκηση και η πρόσληψη ινσουλίνης αποτελούν μια απαραίτητη διαδικασία που αν δεν τηρηθεί θα υπάρξουν σοβαρές επιπλοκές στην
υγειά του ατόμου. Επομένως, η αποδοχή της πραγματικότητας,, η καλή ψυχολογία, η γνώση και η εκπαίδευση γύρω από την ασθένεια θεωρούνται ζωτικής σημασίας για την αυτό-διαχείριση της ασθενείας.
Η καλή ψυχολογία του ασθενή είναι ιδιαιτερα σημαντική τόσο για την θετική εξέλιξη της υγείας όσο και για την αποτελεσματική διαχείριση της ασθένειας.
Όσον άφορα παιδιά και εφήβους συστήνεται η οικογενειακή θεραπεία ώστε ο ψυχολόγος να βοηθήσει οχι μονο το παιδι αλλα και τους γονείς, ωστε να διαχειριστούν τον δικό τους ρόλο και συναισθήματα αλλα και τις αντιδράσεις/ ανάγκες του παιδιού .Οι γονείς πρέπει να είναι οπλισμένοι με υπομονή και κατανόηση προκείμενου να παραμείνουν διαθέσιμοι και υποστηρικτικοί.
Όσον άφορα ενήλικες ο ρόλος του ειδικού είναι να βοηθήσει το άτομο να εκφράσει και να επεξεργαστεί τα συναισθήματα του ώστε να είναι σε θέση να συμφιλιωθεί με την χρονια πάθηση και συγχρόνως να έχει μια δημιουργική και ευτυχισμένη ζωή.
Μέσα από την ψυχολογική παρέμβαση ο διαβητικός ασθενής αισθάνεται πιο ανεξάρτητος και δυνατός, με τελικό σκοπό την συνειδητοποίηση ότι η χρόνια πάθηση αποτελεί ένα κομμάτι της ζωής χωρίς να ταυτίζεται με την ίδια την ζωή.
