Η εμφάνιση των κιρσών σε άτομα που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη δεν αποτελεί ιδιαίτερη κλινική οντότητα με ιδιαίτερα περιγραφικά χαρακτηριστικά, διαγνωστικά και θεραπευτικά κριτήρια, όπως είναι  σε άτομα με αποφρακτική αρτηριοπάθεια και σακχαρώδη διαβήτη, που μπορεί να έχει κατάληξη το διαβητικό πόδι, που αποτελεί κλινική οντότητα.

Αυτές οι δυο παθήσεις μπορεί να συνυπάρχουν σε ορισμένα άτομα, αφού λάβουμε υπόψη μας τις διαφορές των πασχόντων, όπως ηλικία, χρόνος εμφανίσεως της νόσου και τις επιπλοκές, που δυνητικά μπορούν να εμφανιστούν  από το συνδυασμό και των δυο αυτών παθήσεων, ταυτόχρονα.

Θα αναφερθώ με πολύ λίγα λόγια για την κάθε μία πάθηση ξεχωριστά, χωρίς να αποκλείεται και ο συνδυασμός μεταξύ τους ή η αλληλοεπιβάρυνση και οι συνυπάρχουσες  περιπτώσεις και με άλλες παθήσεις.

Οι φλέβες μεταφέρουν το αίμα από όλα τα μέρη του σώματος στην καρδιά.

Οι κιρσοί είναι εκτεταμένες – διευρυνσμένες φλέβες με βαλβίδες που δε λειτουργούν σωστά. Αυτή η διεύρυνση, προκαλεί φλεβική παλινδρόμηση κάνοντας τα τοιχώματα αδύναμα. Αυτές οι φλέβες εμφανίζονται συνήθως στα πόδια, αν και μπορεί να σχηματιστούν και σε άλλα μέρη του σώματος.

Η ορθοστασία και το περπάτημα δημιουργούν πίεση στις φλέβες των κάτω άκρων, προκαλώντας διεύρυνση ή ένα φούσκωμα των φλεβών από τα γεννητικά όργανα μέχρι τον αστράγαλο.

• Σε σοβαρές καταστάσεις ακόμα και έλκη μπορούν να δημιουργηθούν.
• Οι γυναίκες έχουν τρεις φορές περισσότερη πιθανότητα από τους άνδρες για να κάνουν κιρσούς.
• Άλλοι παράγοντες που έχουν σχέση με κιρσούς είναι η κληρονομικότητα, η ηλικία, το βάρος, η εγκυμοσύνη και το αυξημένο ύψος.
• Σε ορισμένες περιπτώσεις, ενδέχεται να προκαλέσουν ήπιο έως μέτριο πόνο, καύσο και αίσθημα βάρους των κάτω άκρων, ειδικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ενώ μπορεί να συνοδεύονται και από επιπλοκές, όπως θρόμβωση ή έλκη του δέρματος.

Ο σακχαρώδης διαβήτης δύναται να προκαλέσει  βλάβες σε κάθε ιστό και όργανο του ανθρωπίνου σώματος. Περισσότερο συχνές και  εμφανείς είναι οι βλάβες που παρατηρούνται στα πόδια, σε άτομα που παρουσιάζουν αποφρακτική αρτηριοπάθεια και σακχαρώδη διαβήτη και χαρακτηρίζονται ως «Διαβητικό Πόδι».

Οι βλάβες είναι ισχαιμικού τύπου, αφορούν σε οποιοδήποτε τμήμα των ιστών του ποδιού και οφείλονται, κυρίως, στην αρτηριοσκληρυντική αποφρακτική αρτηριοπάθεια. αφορούν δε τις παθήσεις των αρτηριών και όχι τις φλεβικές παθήσεις ή του κιρσούς,  παρότι δύνανται να συνυπάρχουν.

Οι αλλοιώσεις είναι συχνότερες και εντονότερες και εμφανίζονται μία 10ετία νωρίτερα σε διαβητικά άτομα, η δε εξέλιξη των αλλοιώσεων είναι ταχύτερη. Η εξέλιξη αυτή δεν επιβραδύνεται ούτε σε περιπτώσεις επιμελώς ελεγχόμενου διαβήτη, εάν έχουν εγκατασταθεί. Ο διαβήτης είναι υπεύθυνος για το 40-45% όλων των μη τραυματικών ακρωτηριασμών.

Το Διαβητικό Πόδι αποτελεί  κλινική οντότητα, η οποία οφείλεται στη συνύπαρξη (μακρο- και μικρο-) περιφερικής αποφρακτικής αρτηριοπάθειας, νευροπάθειας και μειωμένης αντίστασης σε λοιμώξεις.

Πολύ σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του διαβήτη παίζει η εκπαίδευση του διαβητικού ασθενούς, όσον αφορά στη διατροφή που πρέπει να ακολουθεί, στον έλεγχο του σακχάρου από τον ίδιο και στη χορήγηση ινσουλίνης.  Η στρατηγική αντιμετώπισης έχει ως στόχο, αφενός το μακροχρόνιο γλυκαιμικό έλεγχο του ασθενούς κι αφετέρου την εξάλειψη των παραγόντων που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης των χρόνιων επιπλοκών του διαβήτη, δηλαδή τη διακοπή του καπνίσματος, τον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης και των επιπέδων χοληστερόλης, την αύξηση της σωματικής άσκησης και την υιοθέτηση από τον ασθενή του υγιεινού τρόπου ζωής.

Για την πρόληψη και την έγκαιρη θεραπευτική αντιμετώπιση των επιπλοκών, τόσο για τους κιρσούς όσο και για το σακχαρώδη διαβήτη, πλην της ενημερώσεως των ιατρών, επιβάλλεται και  εμπεριστατωμένη διαφώτιση των πασχόντων  περί των δυνητικών κινδύνων για την υγεία  τους και για την ανάγκη λήψεως των γενικών και τοπικών προφυλακτικών μέτρων.