Αυτήν τη φορά, ο εθελοντισμός και η αγάπη δυσκολεύθηκαν πολύ να ξεπεράσουν γραφειοκρατίες που με σύμμαχο τη 2η ΔΥΠΕ και αρωγό τη σχεδόν εμπαθή τυπολατρία, παραλίγο να ακυρώσουν το ταξίδι.
Και όμως, η ακούραστη Αναστασία, η θέληση και η βοήθεια των ανθρώπων τόσο των νησιών που μας είχαν γνωρίσει, όσο και αυτών που δεν μας είχαν γνωρίσει- αλλά είχαν ανάγκη και μας περίμεναν-μαζί και η πίστη όλων μας στη σημασία του ταξιδιού- έκαναν αυτό που μέχρι και τελευταία στιγμή γινόταν πολύ δύσκολο- πραγματικότητα.
Το ταξίδι αποφασίσθηκε με βάση την απόσταση λόγω κόστους, τις καιρικές προβλέψεις και φυσικά, τις ανάγκες κα τα αιτήματα μετά από επικοινωνία με Προέδρους, Δημάρχους, Αγροτικούς ιατρούς και Κέντρα Υγείας (όπου υπήρχαν). Επιλέχθηκαν 8 νησιά για 7 ημέρες, δηλαδή 2 νησιά σε μία ημέρα και όλα τα άλλα ανά ημέρα. Αμοργός, Δονούσα, Σχοινούσα-Ηρακλειά, Ίος, Κίμωλος, Σίφνος, Σέριφος, ήταν τα νησιά μας για το 2018.
Το ταξίδι ξεκίνησε Παρασκευή από τον Πειραιά για την Αμοργό, με οδηγό την Αναστασία και το Διαβήτη φυσικά, μαζί μας η Κοινωνιολόγος και Κλινική Ψυχολόγος Ευαγγελία Τσαπατσάρη, η νοσηλεύτριά μας Γιώτα, αλλά και η εξαιρετική Έλενα από την εταιρεία που παρείχε τις μετρήσεις σακχάρου, καθώς και το συνεργείο της ΕΡΤ με τη δημοσιογράφο Μαρία, τον οπερατέρ Αποστόλη και φίλο μου από τα νιάτα μου και τον διαστημικό ηχολήπτη από την Κύπρο, Αντώνιο.
Η ομάδα συγκροτήθηκε αρραγής και αποφασισμένη για την εμπειρία. Εννοείται, ότι το θέμα της βραδιάς μέχρι να φθάσουμε ήταν οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε από την γραφειοκρατία, αλλά και οι βουλές του Ποσειδώνα και οι πιθανότητες εξαιτίας της αμφιθυμίας του να κεραστούν βιολογική τροφή τα ψάρια του Αιγαίου…
Φευ, το κοντικό μέλλον ήταν μπροστά μας για να αποδείξει του λόγου το αληθές…
Στην Αμοργό, ο κόσμος μας περίμενε από νωρίς στο Κέντρο Υγείας κι εμείς αρχίσαμε να νοιώθουμε τη σαγηνευτική, γοητευτική, αλλά πολύ δύσκολη και απαιτητική ομορφιά της ζωής σε αυτά τα μοναδικά και συνάμα μοναχικά Κυκλαδονήσια.
Ο Δήμαρχος της Αμοργού, ο κος Νίκος, ήταν κοντά μας φροντίζοντας κάθε λεπτομέρεια.
Εξετάσαμε περισσότερα από 50 άτομα, η Ευαγγελία εκπληκτική, είχε το ψυχολογικό-κοινωνιολογικό κομμάτι της επικοινωνίας και το ταξίδι άρχισε με ένα 10ωρο εντατικής δουλειάς, την αποστολή του.
Όσοι πρόλαβαν-όχι εγώ-κι επισκέφθηκαν την Παναγία τη Χοζοβιώτισσα δήλωσαν ότι οφείλει καθείς να την επισκεφθεί τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του.
Την Κυριακή, μετά μίας ημέρας ταξίδι, το μικρό ιστιοπλοϊκό που θα μας μετέφερε έφθασε στην Αμοργό. Ο Καπετάν-Νίκος, όπως πάντα λίγο αγχωμένος, λίγο καθησυχαστικός, φιγούρα από τον Ιούλιο Βερν, εγγύηση ασφάλειας και φίλος μας από τα παλιά ταξίδια…,έκανε τα κορίτσια να αισθανθούν καλύτερα μια που ο Ποσειδώνας εκείνη την ημέρα είχε πολλά νεύρα και το ταρακούνημα μέχρι τη Δονούσα έμοιαζε και ήταν δεδομένο.
Μέχρι τη Δονούσα είναι αλήθεια πως για άλλη μία φορά δονηθήκαμε σε βαθμό απόλυτα αποτελεσματικό στη μείωση παχυντικών θερμίδων από το στομάχι κατευθείαν στη θάλασσα, επιτυχία απώλειας κιλών που διήρκησε γύρω στις 6 ώρες και θα την ζήλευαν και οι καλύτεροι διαιτολόγοι.
Μας πήρε ώρα να συνέλθουμε, αλλά η χαρά να ξανασυναντάς άτομα ένα χρόνο μετά, σε πολύ καλύτερη κατάσταση με τον διαβήτη τους, χαρούμενα πραγματικά που μας βλέπουν, με έκανε να νοιώσω πως άξιζε τον κόπο κάθε θυσία.
Η Δονούσα έχει τον φούρναρη, τον παπά και τον Πρόεδρο, η Σχοινούσα έχει τον Γιωργάκη της και τη μητέρα του φύλακα άγγελο, η Ηρακλειά τους ηρωικούς παππούδες και παπάδες, χωρίς βενζινάδικο και χωρίς νύφες…αλλά με ανθρώπους που λατρεύουν τον τόπο τους.
Ύστερα η Ίος, είχαμε πάει και εκεί πέρυσι. Ο Δήμαρχος-φαρμακοποιός το επάγγελμα-πανταχού παρών, αρωγός των κατοίκων και ημών…
Εκεί μας περίμεναν προγραμματισμένα, σε ένα ωραίο αλλά με σημάδια του χρόνου και της θάλασσας κτίριο, το Κέντρο Υγείας Ίου.
Στην Ίο είναι αλήθεια πως θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα για το διαβήτη και τους 2000 κατοίκους του νησιού, μια που κτιριακά το Κέντρο Υγείας έχει τις δυνατότητες και υπάρχουν κάτοικοι με ΣΔ που δεν μπορούν να μετακινηθούν στη Νάξο ή στον Πειραιά. Εξετάσαμε περισσότερα από 40 άτομα με ΣΔ, αρκετούς από αυτούς είχαμε εξετάσει και την προηγούμενη χρονιά. Το βράδυ χαλάρωση και γευσιγνωσία στην πανέμορφη Χώρα της.
Η Κίμωλος μου γνώρισε εκτός από τις σπάνιες ομορφιές της, μία φοβερή αγροτική ιατρό, που μαζί με τον παππού και τη γιαγιά της που ζουν εκεί, φροντίζει με αγάπη όλους στο νησί. Εκείνη μου γνώρισε και τον παραλογισμό του ΕΟΠΥΥ, μια που δεν μπορεί ως χωρίς ειδικότητα να γράφει ταινίες σακχάρου και τα γεροντάκια με ΣΔ πρέπει να ταξιδεύουν στη Μήλο κάθε 2 μήνες, ή να αγοράζουν τις ταινίες, ή να μην μετρούνται…
Η Σίφνος με 70 άτομα και η Σέριφος με 50 άτομα, δοκίμασαν με επιτυχία τις αντοχές του πολυτάλαντου νέου ιατρού Πολυχρόνη Παρασκευά, που συνέχισε το Διαβητολογικό Ιατρείο στη θέση μου.
Το ταξίδι έχει πια τελειώσει. 7 ημέρες ήλιος και θάλασσα Αιγαίου, μία εβδομάδα Ελλάδα με Έλληνες που αγαπούν την Ελλάδα και διατηρούν παραδόσεις, την Ελλάδα με τις πολλές δυσκολίες και αδικίες της και δεν την εγκαταλείπουν με τίποτα, όσο και αν η κεντρική εξουσία τους πληγώνει, αγνοώντας τους πολύ συχνά.
Η κούραση που ξεκουράζει τις ψυχές είναι μία κούραση με τις καρδιές γεμάτες, γεμάτες από αγάπη, από τα ηλιοκαμένα χαμόγελα, τις αληθινές αγκαλιές, τη σκληροτράχηλη αλλά μοναδική φύση που σε τυλίγει σε ατέλειωτα δυνατά συναισθήματα.
Το ταξίδι διήρκησε μία εβδομάδα και αμέτρητες στιγμές.
Όσο και αν ήταν κουραστικό και δύσκολο, όσα και αν ήταν τα ψυχοφθόρα εμπόδια από φυσικούς και ανθρώπινους παράγοντες, το ταξίδι με βοήθησε να ξαναζήσω έξω από το περιβάλλον του Νοσοκομείου, την αληθινή πλευρά της ζωής με τις δύσκολες συνθήκες της ιατρικής, που οφείλει να βοηθά τη ζωή να επιβιώνει.
Μου πήρε λίγο καιρό για να συνέλθω σωματικά μετά το ταξίδι. Με περίμενε άλλωστε και άφθονη δουλειά στην επιστροφή, αλλά νοιώθω γεμάτος ενέργεια, νοιώθω το Κυκλαδίτικο και Αιγαιοπελαγίτικο φως μέσα μου και δυναμωτική, περισσότερη αγάπη για τη ζωή με τις δυσκολίες της.
Αυτό το ταξίδι έφθασε επιτυχώς στο τέλος του, αλλά δεν τέλειωσε, συνεχίζει…Άλλωστε, με τέτοιες ομάδες, το ταξίδι στην κοινωνία για την υποστήριξη και ενημέρωση για ό,τι έχει σχέση με το σακχαρώδη διαβήτη, είναι ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει..
