Θεσσαλονίκη. Μία Τετάρτη του Φλεβάρη. Περπατώντας προς το Μέγαρο ένας νέος με πολύχρωμα μπουφάν συγκρίνει με μία ηλικιωμένη την καθημερινότητά τους. Κοινός παρανομαστής ο διαβήτης. Ανεβαίνουν τα σκαλιά βιαστικά και μπαίνουν στην αίθουσα.

Κάθονται δίπλα δίπλα και αναζητούν γνωστούς μέσα στο πλήθος. Τα φώτα χαμηλώνουν και οι πρώτες εισαγωγικές ομιλίες αρχίζουν. Σημειώνουν τις πληροφορίες για την «κάρτα του διαβήτη», ακούν με προσοχή τις παρατηρήσεις της διατροφολόγου και εντοπίζουν στοιχεία του άγχους τους στις διαφάνειες της ψυχολόγου. Άτιμο πράγμα οι ψυχολόγοι. Αποτυπώνουν μέσα σε τρεις κουκίδες όλα αυτά τα συναισθήματα που σε ταλαιπωρούν βράδια ολόκληρα.

Για τον Στέλιο ο διαβήτης ήταν ο προσωπικό του «δράκος» στο παιδικό του παραμύθι. Τον ανακάλυψε στο δημοτικό. Το καλοκαίρι προς την Έκτη. Το πρόγραμμά του έκτοτε περιείχε εκτός από «Γλώσσα-γλώσσα» και μπόλικη δόση ινσουλίνης. Πολλές φορές, μάλιστα, το απογευματινό παιχνίδι συνοδευόταν από την υπενθύμιση της ένεσης. Και δεν τις μπορούσε τις ενέσεις.  Δεν ήταν ο πόνος. Ήταν ότι στο ποδόσφαιρο της αλάνας αν βγεις για αλλαγή δύσκολα ξαναμπαίνεις.

Με τον καιρό το άγχος τον κυρίευε. Παραπληροφόρηση και αδιέξοδες προσωπικές αναζητήσεις. Έκρυβε το πρόβλημά του καλά κάτω από κουβέρτες, αδυνατώντας να μοιραστεί τη διαφορετικότητά του. Μέχρι που αντίκρισε την πραγματικότητα στο «σπαθί» της θέλησής του.

Λένε πως καταλαβαίνεις πολλά για έναν πολεμιστή από το «σπαθί» του. Ο Στέλιος στάθηκε τυχερός. Είδε τους φίλους του να «συμμαχούν» στο πλευρό του, την οικογένειά του να χαμογελά στα καθημερινά του ξεκινήματα προς τη «Νάρνια» της κοινωνικοποίησης, την κοπέλα του να μετατρέπεται στη «βασίλισσα» του παραμυθιού και τον ίδιο να κερδίζει τη μάχη.

Ο Στέλιος μεγάλωσε, φοιτητής πλέον βλέπει ότι το ταβάνι των φιλοδοξιών του ξεφεύγει από τα ελληνικά σύνορα. Στις βαλίτσες του για το εξωτερικό ο «δράκος» δεν έχει πλέον θέση.  Σταδιακά η φωτιά που σιγόκαιε τα όνειρά του, μούσκευε τα μαξιλάρια το βράδυ και έκανε τα απογεύματα να μοιάζουν με μικρούς εφιάλτες έχει κοπάσει. Ο «δράκος» έχει κρυφτεί στη σπηλιά της λήθης. Γιατί κάθε παραμύθι που σέβεται και προσέχει τον εαυτό του πέρα από «δράκο», έχει και Happy End.