Ήταν άνοιξη του 1998, όταν ανακάλυψα ότι εγώ – ένα άτομο καθόλα υγιές μέχρι τότε – έχω σακχαρώδη διαβήτη και μάλιστα τύπου Ι (ινσουλινοεξαρτώμενο). Κανείς δεν είχε Σ.Δ. στην οικογένειά μου. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, φοβήθηκα το άγνωστο. Μέχρι τότε δεν ήξερα τι είναι ο σακχαρώδης διαβήτης. Να το πρώτο λάθος! Ό,τι δεν μας αφορά, δεν μας αγγίζει και δεν ενημερωνόμαστε. Ίσως, γιατί νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι. Οι πρώτες κινήσεις της οικογένειάς μου ήταν κινήσεις πανικού. Συχνές αλλαγές γιατρών, τυπολατρική υπακοή στις συστάσεις τους, παραπληροφόρηση από τον οποιονδήποτε έτυχε να ακούσει ή να γνωρίζει κάτι για το διαβήτη. Μέχρι που κατασταλάξαμε στο σωστό, για εμένα, σύμβουλο γιατρό. Το Α και το Ω για κάθε διαβητικό.
Αφού μου εξήγησε τι μου συμβαίνει, μου έδωσε να καταλάβω ότι θα έχω μόνιμα έναν απρόσκλητο και δύσκολο συνοδοιπόρο στη ζωή μου. Στο χέρι μου ήταν αν ήθελα να τον θεωρήσω «φίλο» ή «εχθρό».
Ως «εχθρός», θα μου επέφερε την πτώση του ηθικού από μια χρόνια πάθηση, την αφαίρεση ή ελάττωση ζωτικών και αγαπημένων μου δραστηριοτήτων και την καθήλωσή μου στον καναπέ λόγω της ψυχικής μου κατάρρευσης.
Ως «φίλος», θα μου επέβαλε την αξία της σωστής διατροφής και άσκησης, κάνοντας τρόπο ζωής τη ρήση των προγόνων μας «πάν μέτρον άριστον». Θα μου μάθαινε να αγαπώ τον εαυτό μου και να επαναπροσδιορίσω με τα καινούργια δεδομένα τις κοινωνικές αξίες, τα πρέπει και τα θέλω μου.
Οι επερχόμενες αλλαγές στη ζωή τη δική μου, αλλά και ολόκληρης της οικογένειάς μου, δεν ήταν εύκολη υπόθεση για κανένα μας. Πρώτα έπρεπε εγώ, ως Αγγελική, να το αποδεχτώ, οι οικείοι μου να το συνειδητοποιήσουν , ο κοινωνικός περίγυρος να το γνωρίζει. Ήταν στο χέρι μου. Ήμουν 38 ετών, σύζυγος, νοικοκυρά, μητέρα δύο παιδιών (το ένα στην εφηβεία) και εργαζόμενη στη ΔΕΗ στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων. Εργασία που απαιτούσε διαυγή σκέψη, υπευθυνότητα και διαρκή παρουσία.
Ήμουν ιδρυτικό και ενεργό μέλος της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας «ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ» της πόλης μου (διετέλεσα και… ηθοποιός!) και ζωντανό κύτταρο της τοπικής κοινωνίας.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έπρεπε να αλλάξει και ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ. Η ένταξη στην καθημερινότητά μου του συχνού ελέγχου των επιπέδων γλυκόζης και των ενέσεων ινσουλίνης ήταν πλέον μια σκληρή πραγματικότητα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά, όπως και έγινε. Στη ζωή μου μπήκε ο συνεχής αγώνας για σωστή και διαρκή ρύθμιση του διαβήτη, κάτι που δεν είναι βέβαια πάντα εύκολο να επιτευχθεί. Η οικογένειά μου στάθηκε δίπλα μου δυναμικά, καθοριστικά. Έτσι εντάχθηκε η ιδιαιτερότητά μου ομαλά στη ζωή όλων μας.
Σήμερα που επικοινωνώ μαζί σας, 15 χρόνια μετά τη διάγνωση του Σ.Δ., σκεπτόμενη πιο ώριμα πλέον, θέλω να καταθέσω κομμάτι της εμπειρίας μου. Ο Σ.Δ. που εισέβαλλε απρόσμενα και απρόσκλητα στη ζωή μου δεν είναι το «αδάμαστο θηρίο» που πίστεψα στην αρχή. Μπορεί να αντιμετωπιστεί σε μεγάλο βαθμό με συστηματική ιατρική συνδρομή, αυτοπειθαρχία και συνεχή προσπάθεια. Η απενοχοποίηση του σακχαρώδη διαβήτη, πρώτα από τον εαυτό μου και μετά από το άμεσο και το ευρύτερο περιβάλλον μου, βοήθησαν να συνεχίζω να ζω έντονα την καθημερινότητά μου, έχοντας προσθέσει και άλλες δραστηριότητες πλέον ως συνταξιούχος.
Γι αυτό προσπάθησα πολύ να πείσω διαβητικούς της πόλης μου να γνωστοποιήσουν το Σ.Δ. – κάτι που έκανα πρώτη εγώ – και να πάψουν να τον φοβούνται. Με ελάχιστους στην αρχή συμμετέχοντες ιδρύθηκε το 2000 ο Σύλλογος Διαβητικών Ν. Κοζάνης «ΔΙΑΒΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ», με σκοπό να γνωριστούμε μεταξύ μας, να ανταλλάξουμε απόψεις και εμπειρίες, να αγωνιστούμε για τα δικαιώματά μας. Ο Σύλλογος, που σήμερα αριθμεί πάνω από 500 μέλη, βοήθησε και συνεχίζει να βοηθά πρακτικά και ουσιαστικά. Η σκέψη ότι δεν είσαι μόνος στον καθημερινό αγώνα για ποιότητα ζωής σου δίνει φτερά. Στηρίζω και συμμετέχω ενεργά στο σύλλογο, από τη θέση της Γραμματέως του Δ.Σ., από την ίδρυσή του έως σήμερα.
Κάθε ανατροπή στη ζωή μας δεν είναι παρά μια δοκιμασία της μοίρας, που μπορεί να μας φέρει ακόμα πιο ψηλά ως ανθρώπους.
