Η εφηβεία είναι η εποχή των ερωτήσεων. Άρα είναι η εποχή που όλοι γινόμαστε μικροί φιλόσοφοι. Η φιλοσοφία είναι η πράξη του να στέκομαι έκπληκτος μπροστά στον γνωστό βίο, και να ανακαλύπτω το άγνωστο.

Άρα κατ εξοχήν σε αυτή την ηλικία, οι έφηβοι είναι έτοιμοι να αυτομορφωθούν . Συνεχώς ρωτάνε.

Και οι απαντήσεις που δίνουν πολλές φορές οι μεγάλοι, είναι η δικιά τους απογοήτευση. Είναι δηλαδή το ρηχό σημείο στο οποίο μπόρεσαν να εμβαθύνουν, και κατά κάποιο τρόπο είναι ένα κόψιμο φτερών.

Η αυτομόρφωση είναι, όχι να περιορίσουμε τις ερωτήσεις των εφήβων, αλλά να τις πολλαπλασιάσουμε. Είναι μια ευκαιρία για κάθε γονέα μαζί με τον έφηβό του, να ξαναθυμηθεί και ο ίδιος τα βαθιά ερωτήματα που έχει θάψει μέσα του και που ίσως τον κάνουν λίγο μελαγχολικό.

Στο μυστήριο της ζωής πρέπει να σταθούμε με καρφωμένα τα μάτια στο πιο σκοτεινό σημείο της αβύσσου. Ένας έφηβος είναι ακριβώς  σ αυτό το μεταίχμιο.

Αφήνει την παιδική ηλικία, την βεβαιότητα της ανεμελιάς, αλλά και μια μορφή ανευθυνότητας. Οπως λέμε ,πάντα παιδί είναι ….ετοιμάζεται να γίνει ενήλικας και αυτό που βλέπει, δεν τον έλκει καθόλου. Δεν τον έλκει η ζωή των μεγάλων .Δεν τον έλκει η ζωή που βλέπει γύρω του.

Η εφηβεία μας θυμίζει ότι μπορούμε να είμαστε μια πόλη με ανοιχτές πύλες. Να δεχθούμε το διαφορετικό. Να συναντήσουμε το ανοίκειο. Να ταξιδέψουμε εκεί που νικιέται ο φόβος. Να ρισκάρουμε πέρα από τις βεβαιότητες του ενήλικα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια έρχεται και το δώρο, με την οδύνη του μαζί, που είναι ο έρωτας.

Και ειδικά στην εφηβεία έχει οδύνη γιατί ακριβώς είναι έτσι η ηλικία, και καλώς είναι, που επιδιώκουμε το ιδανικό. Θα έλεγα αυτή η υπενθύμιση του ιδανικού μέσα μας, με αφορμή την εφηβεία είναι κάτι που πρέπει να το κρατάμε και εμείς οι ενήλικες. Πολλές φορές συμβιβαζόμαστε με την ζωή και μετά αναρωτιόμαστε, που βρίσκεται η ζωή μας.

Άρα ένα κομμάτι του έρωτα στην εφηβική ηλικία έχει να κάνει ακριβώς με αυτή την αυτογνωσία. Ψάχνω το ιδανικό έξω μου, γιατί ψάχνω το ιδανικό μέσα μου. Ψάχνω να δω πραγματικά ποιός είμαι, και θέλω να το καθρεφτίσω σε ένα πρόσωπο σε ένα σώμα, σε ένα χάδι σε ένα άγγιγμα σε ένα φιλί.

Αν κάτι χρειάζεται η εφηβεία αλλά και η ενήλικη ζωή, είναι μία κατεύθυνση. Δηλαδή να δώσουμε ένα νόημα. Το γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε. Προς τα πού θέλουμε να πάμε.

Η εφηβεία είναι κατεξοχήν η εποχή που έχουμε περίσσευμα ενέργειας. Γι αυτό πολλές φορές εμείς οι ενήλικοι λέμε, να είχα τώρα την ενέργεια που είχα τότε και την αντίληψη που έχω τώρα, θα μπορούσα να κάνω θαύματα.

Η εφηβεία είναι τα αντισώματα της κοινωνίας. Χωρίς την εφηβεία, χωρίς μια υγιή εφηβεία ,η κοινωνία πάσχει και επομένως πάσχει και ο καθένας μας ατομικά.

Θέλει  αρετή και τόλμη η ελευθερία.

Λένε αν είμαι ενάρετος παράδειγμα, αν εκπαιδεύσω τους εφήβους τα παιδιά μου να είναι ενάρετα, τότε οι πιο τολμηροί, οι πιο θρασείς, θα τα καπελώνουν. θα τα χειραγωγούν.

Αν πάλι είναι πολύ τολμηρά, θα γίνουν ατίθασα, θα ξεφύγουν, ίσως δοκιμάσουν πράγματα που δεν πρέπει, και επομένως κι αυτό μοιάζει μόνο του, να έχει μια αρνητικότητα. Αυτά τα δύο αν είναι χωριστά, όντως είναι αρνητικά. και δυστυχώς στο νεοελληνικό κράτος εδώ και δεκαετίες καλλιεργούνται χωριστά

Οι ενάρετοι δεν ακούγονται, είναι εκτός συστήματος ,και οι τολμηροί, δεν έχουν αρετή, οπότε αποθρασύνονται. Πιστεύω ότι πρέπει να ξαναενώσουμε αυτές τις δύο αρετές και στους εφήβους και στους ενήλικες. Και κυρίως στους εφήβους, θα έλεγα ότι είναι μια πράξη υγείας, για την οικογένεια και για τα ίδια τα παιδιά, το να ξανανιώσουν την υγιή τόλμη, που δεν έχει να κάνει με την απερισκεψία, με την επιπολαιότητα, έχει να κάνει με το να γνωρίσω πλευρές του εαυτού μου. να τολμήσω να κάνω πράγματα που αντιστοιχούν στην εφηβεία. όπως να αμφισβητήσω την φαυλότητα γύρω μου, να αντιδράσω στην αδικία γύρω μου, να αντιδράσω στο βόλεμα γύρω μου.

Η εφηβεία είναι η ηλικία που συνειδητοποιούμε ότι είμαστε θνητοί. Ο έφηβος βλέπει τους ενήλικες να παλεύουν, πολλές φορές και για ασήμαντα θέματα. Να τσακώνονται να ιδρώνουν ακόμα και για ένα πενιχρό μεροκάματο. Και λέει  ο εφηβος , γιατί όλα αυτά αφού είμαστε περαστικοί; Και τότε τρέχουν όλα τα χέρια της οικογένειας να του βουλώσουν το στόμα. Είναι σαν η υπενθύμιση της θνητότητας να είναι απαγορευμένο. Πρέπει να δώσουμε απάντηση στην θνητότητα και όχι να την αποφεύγουμε

Εφηβεία σήμαινε κάποτε, γράφω στίχους. ανακαλύπτω τον εαυτό μου σκάβοντας μέσα από τις λέξεις.

Θυμάστε τα λευκώματα στο σχολείο?  Μοιραζόμαστε απορίες. Πιανόμαστε χέρι-χέρι για να βαδίσουμε στις ίδιες απορίες.

Διαβάζω, προβληματίζομαι. Σήμερα με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και με άλλες παρόμοιες μόδες, πολλές φορές κάποιος τελειώνει το Λύκειο και δεν έχει διαβάσει ένα εξωσχολικό βιβλίο. Απλώς ξέρει να σκοτώνει αρκετά τέρατα στο κομπιούτερ του. Το ζήτημα είναι να σκοτώσουμε κάποτε τα τέρατα μέσα μας.

Εγώ ονειρεύομαι μια γενιά εφήβων που μέσα από την κρίση θα βγουν με δύναμη και οράματα που δεν είχε η προηγούμενη γενιά του βολέματος. Η ίδια η κρίση σε κάθε εποχή, έβγαλε τις πιο σπουδαίες μορφές της ιστορίας. Υπάρχουν πολλές κρίσεις δεν είναι μόνο η δικιά μας. Αν μελετήσουμε την ιστορία είναι αλλεπάλληλες κρίσεις. Στις πιο έντονες κρίσεις, βγήκαν οι μεγαλύτερες μορφές .Στις πιο έντονες προκλήσεις φαίνεται καθαρά ποιοί είμαστε. ποιός είναι ο καθένας μας. Ας δούνε οι έφηβοι του σήμερα την κρίση σαν μια πρόκληση και όχι σαν μια δικαιολόγηση για να νιώθουν απαισιόδοξοι ή να νιώθουν ότι τους έχει δαγκώσει η ματαιότητα. Ας δουν την κρίση σαν μια ευκαιρία και όχι απλώς για να κρίνουν τους ενήλικες, αλλά για να  κάνουν αυτοί πράγματα καλύτερα, στηριζόμενοι στην γνώση από τα λάθη του παρελθόντος.