Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Γλυκόζη. Ήταν πολύ γλυκιά, σαν τη ζάχαρη, σαν το μέλι, σαν το σιρόπι από το γλυκό κουταλιού. Τα μαλλιά της φτιαγμένα από ζαχαρωτά με γεύση σοκολάτας, φράουλας και βανίλιας. Το φόρεμα της κεντημένο άσπρο και τα παπούτσια της άσπρα με φιογκάκια.

Είχε μια μεγάλη επιθυμία. Όταν μεγαλώσει  να κάνει πολλά ταξίδια. Να γυρίσει όλο τον κόσμο. Να περάσει από στεριές και θάλασσες, να γνωρίσει τα φυτά, τα ζώα και εμάς τους ανθρώπους. Το είχε ονειρευτεί και ανυπομονούσε από καιρό. Πολλές φορές έλεγε στη γιαγιά της:

Γλυκόζη:  «Γιαγιά, θα΄θελα όταν μεγαλώσω να κάνω πολλά ταξίδια, όπως έκανες κι εσύ!

Γιαγιά:  «Ναι Γλυκόζη μου, θα δεις, θα μεγαλώσεις και θα ταξιδέψεις.  Η οικογένειά μας   έχει ένα μεγάλο εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας και θα το γνωρίσεις σύντομα. Η δουλειά μας είναι να κάνουμε ταξίδια και να δίνουμε την ενέργεια στα φυτά, στα ζώα και στον άνθρωπο»

Γλυκόζη:  «Τι είναι αυτή η ενέργεια που δίνουμε γιαγιά;»

Γιαγιά:  «Χωρίς την ενέργεια Γλυκόζη μου δεν μπορούν να ζήσουν και να μεγαλώσουν. Σκέψου πως είναι η τροφή τους, δηλαδή η «μπαταρία» τους για να δουλέψουν, όπως τα δικά σου παιχνίδια. Ο οργανισμός του ανθρώπου, για παράδειγμα, μετά τη λήψη της τροφής διασπά τους υδατάνθρακες σε γλυκόζη.  Η διάσπαση αυτή γίνεται στο λεπτό έντερο.  Η γλυκόζη στη συνέχεια ρέει στην κυκλοφορία του αίματος αναζητώντας τα κύτταρα που χρειάζονται ενέργεια. Αποτελεί, δηλαδή, «την μπαταρία» του οργανισμού για οποιαδήποτε διαδικασία και αν εκτελεί: από την εργασία και τη σκέψη, ως την άσκηση και την ανάρρωση.»

Ο καιρός πέρασε, η Γλυκόζη μεγάλωσε και ένα ηλιόλουστο πρωινό ξεκίνησε το ταξίδι της για τον ανθρώπινο οργανισμό. Από το εργοστάσιο της οικογένειας της Γλυκόζης το πρωινό τρένο ξεκινούσε σε δέκα λεπτά.
Το γλυκό κοριτσάκι ανέβηκε στο πρώτο βαγόνι και το τρένο ξεκίνησε. Μπροστά της είδε ένα μεγάλο τούνελ που η ταμπέλα στην είσοδό του έγραφε: «Οισοφάγος».  Τότε, το τρένο άρχισε να τρέχει γρήγορα μέσα στο τούνελ και η Γλυκόζη πήρε έναν γλυκό υπνάκο.

Μετά από λίγη ώρα χτύπησε το καμπανάκι του τρένου. Ο οδηγός  φώναξε:

Οδηγός:  «Παρακαλώ οι επιβάτες να ετοιμαστούν για την αποβίβαση. Φτάνουμε σε λίγα λεπτά στο «Στομάχι».»

Όταν έφτασε στο στομάχι εντυπωσιάστηκε με το πάρτι που γινόταν εκεί. Όλοι χορεύανε γύρω από μια μεγάλη πισίνα και η Γλυκόζη με μεγάλη χαρά μπήκε στην νεροτσουλήθρα και βούτηξε κι εκείνη μέσα στην πισίνα.  Ενώ το πάρτι συνεχιζόταν, άκουσε από το μεγάφωνο:

Οδηγός:  «Παρακαλώ να ανεβείτε στο τρένο για τον επόμενο σταθμό.»

Η διαδρομή ήταν όμορφη και γνώρισε και άλλους συνταξιδιώτες και έκανε νέους φίλους.  Η ταμπέλα φάνηκε σε λίγα λεπτά και έγραφε:  «Καλώς ήρθατε στο Λεπτό  Έντερο».

Ο οδηγός εξηγεί:

Οδηγός:  «Εδώ θα δείτε πολλές μικρές αίθουσες που μέσα εκεί εργάζονται ένζυμα για να κόψουν σε μικρά κομμάτια τις τροφές.  Παρακαλώ μην αγγίζετε και να παρακολουθείτε χωρίς να ενοχλείτε αυτούς που δουλεύουν. Ό,τι θέλετε να ρωτάμε εμένα, διότι είναι δύσκολη η δουλειά τους και δεν πρέπει να κάνουν λάθος. Πρέπει να ξεχωρίσουν και να βάλουν σε κουτιά τα χρήσιμα κομμάτια για τον οργανισμό και τα άχρηστα να τα μαζέψουν σε άλλα κουτιά.»
Η Γλυκόζη ήταν χαρούμενη. Ήθελε να συνεχίσει τη βόλτα της, να βρεθεί και σε άλλα μέρη του οργανισμού, όπως στο θαυμαστό κόσμο του εγκεφάλου, για τον οποίο τόσες ιστορίες της είχε πει η γιαγιά της. Τη στιγμή όμως που πάει στο ταμείο για να ελέγξουν το εισιτήριο της ακούει μια φωνή να της λέει:

Φωνή:  «Δυστυχώς το εισιτήριο που έχετε καλύπτει μόνο τη διαδρομή από το στόμα, στο στομάχι και τώρα στο λεπτό έντερο που είστε. Για να μεταφερθείτε στους επόμενους σταθμούς πρέπει να κόψετε νέο εισιτήριο.»

Η Γλυκόζη τα ’χασε. Δεν είχε άλλα λεφτά πάνω της, πιθανόν να τα έχασε στη διαδρομή. «Τι απρόσεκτη που είμαι», είπε. Στενοχωρημένη πια έβλεπε ότι όλοι έφευγαν για να συνεχίσουν το ταξίδι τους, αλλά εκείνη δυστυχώς θα έπρεπε να μείνει εκεί.

Ξαφνικά έρχεται κοντά της ένα κορίτσι που με το πιο γλυκό της χαμόγελο της λέει:

Κοριτσάκι:  «Γιατί κλαίς;»
Η Γλυκόζη με δάκρυα στα μάτια της εξηγεί.

Κοριτσάκι:  «Γλυκόζη μην ανησυχείς. Θα σε βοηθήσω. Το όνομα μου είναι Ινσουλίνη. Ξέρω τον τρόπο να σου βρω εισιτήριο.»

Αφού τα είπε αυτά τρέχει γρήγορα και ξαναγυρίζει χαρούμενη.

Ινσουλίνη:  «Γλυκόζη, ορίστε το εισιτήριο σου!  Μπορείς να συνεχίσεις το ταξίδι σου!»

Γλυκόζη:  «Μα που το βρήκες;»  ρώτησε έκπληκτη

Ινσουλίνη:  «Χα χα! Ήταν πολύ εύκολο για μένα, διότι εγώ κόβω τα εισιτήρια.»
Η Γλυκόζη αγκάλιασε την Ινσουλίνη, μετά πήρε στα χέρια της το εισιτήριο και με χαρά άνοιξε την πόρτα του βαγονιού και ανέβηκε στο τρένο.

Ο σταθμάρχης φώναξε:

«Το τρένο αναχωρεί σε λίγα λεπτά. Παρακαλώ οι επιβάτες να καθίσουν στις θέσεις τους.»
Η Ινσουλίνη πριν φύγει άφησε γρήγορα ένα γράμμα στα χέρια της Γλυκόζης που έγραφε:

«Γλυκόζη μου,

αυτό το γράμμα το είχε δώσει η γιαγιά μου στη γιαγιά σου, η μαμά μου στη μαμά σου και τώρα εγώ σε σένα. Μπορεί να μην το γνωρίζεις, αλλά μας συνδέει κάτι παραπάνω. Οι οικογένειες μας είναι χρόνια φίλες και χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα. Ξέρεις ποια είναι η δική μας δουλειά; Να σου δίνω το εισιτήριο για να συνεχίσεις το δρόμο σου μέσα από τα κύτταρα του σώματος και να τους δώσεις ενέργεια, η οποία χρησιμοποιείται για πολλούς λόγους όπως για κίνηση, διάβασμα ή για ξεκούραση. Τα κύτταρα αυτά, πίστεψέ με, είναι πάρα πολλά και βρίσκονται μέσα στο ανθρώπινο σώμα.  Το ταξίδι σου είναι μεγάλο και περνάς μέσα από το αίμα μέχρι να φτάσεις στα κύτταρα. Αν δε σου δώσω το εισιτήριο, δυστυχώς, θα κυκλοφορείς μέσα στο αίμα χωρίς να μπαίνεις στα κύτταρα. 

Να ξέρεις ότι πάντα θα έχεις αγαπημένα πρόσωπα που θα σε βοηθάνε, φτάνει να το ζητήσεις. Μη λυπάσαι που θα χαθούμε λίγο, θα τα ξαναπούμε σύντομα. Θα είμαι πάντα κοντά σου και θα σε βοηθάω. Να χαρείς το ταξίδι σου, να μην αφήνεις τίποτα να σου χαλάει το κέφι και το γλυκό σου χαμόγελο!».

Σου εύχομαι καλό ταξίδι Γλυκόζη!                         

Για πάντα φίλες!

Η Ινσουλίνη σου»           

Η Γλυκόζη έσκυψε στο τζάμι του τρένου να δει την Ινσουλίνη, αλλά καθώς το τρένο έτρεχε πρόλαβε μόνο να δει δύο χεράκια να τη χαιρετούν με αγάπη!